ظاهر سیاق ضمیرهاى پى در پى این است که: ضمیر در آیه مورد بحث هم مانند سایر ضمایر به انسان بر گردد، آن وقت مقصود از شاهد بودن انسان علیه خودش، این مىشود که انسان خودش آگاه به کفرانگرى خود هست، و نیز مىداند که کفران صفت نکوهیدهاى است، در نتیجه معناى آیه قبل و آیه مورد بحث این مىشود که: انسان نسبت به پروردگارش ناسپاس است، و خودش بر این معنا شاهد است، و کفران خود را تحمل مىکند. پس آیه شریفه در معناى آیه «بَلِ الْإِنْسانُ عَلى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ» (قیامت/14) به معنای انسان بر نفس خود بینا است.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : بعضى (مجمع البیان، ج 10، ص 530) گفتهاند: ضمیر به کلمه «اللَّه» بر مىگردد. ولى وحدت سیاق اجازه نمىدهد این چنین مرجع ضمایر را مختلف بدانیم.
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]