پیامبر اسلامصلى الله علیه وآله نیز همانند سایر پیامبران، هرگز از مردم در قبال هدایت آنان پاداشى درخواست نکرد. زیرا توقع داشتن از مردم، پذیرش دعوت را سنگین مىکند. در سوره طور آیه 40 مىخوانیم: «ام تسئلهم اجراً فهم من مغرمٍ مثقلون» مگر از مردم مزدى درخواست کردى تا پرداخت آن برایشان سنگین باشد. اگر در آیه دیگر مىبینیم که مزد رسالت را مودّت اهل قربى مىداند، «الاّ المودّة فى القرُبى»(152) براى آن است که پیروى و تبعیّت اهلبیت، براى خود مردم سودمند است نه پیامبر، زیرا در جاى دیگر مىخوانیم: «قل و ما سئلتکم من اجر فهو لکم»(153) آرى کسى که اهلبیت را دوست دارد از آنان اطاعت مىکند و اطاعت از آنان اطاعت از پیامبر و خداست.
قرآن ذکر است، زیرا:
یادآور آیات، نعمات و صفات الهى است.
یادآور گذشته و آینده انسان است.
یادآور عوامل سقوط و عزّت جوامع است.
یادآور صحنههاى قیامت است.
یادآور عظمت هستى است.
یادآور تاریخ و زندگى شخصیّتهاى تاریخساز است.
معارف قرآن و احکام آن حقایقى است که باید آنرا فرا گرفت و همواره به خاطر داشت. زیرا «ذکر» به علم ومعرفتى گفته مىشود که در ذهن حاضر باشد واز آن غفلت نشود.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ] [ نظرات / امتیازها ]