‏«واو»، در اول این آیه واو حالیه است که چنین معنایى به آیه مى‏دهد: ایشان ایمان آور نیستند با اینکه تو از ایشان در برابر ایمانشان و یا در برابر این قرآن که بر تو نازل شده و دارى برایشان تلاوت مى‏کنى اجر و مزدى طلب نکرده‏اى، تا بگوییم غرامت و ضرر مالى ایشان را از ایمان آوردن جلوگیرى مى‏کند، و علاقه‏اى که به مال خود دارند نمى‏گذارد آن را در قبول دعوت تو و ایمان به آن خرج کنند. [ نظرات / امتیازها ]

اینکه فرمود: ‏«إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعالَمِینَ» بیان شان واقعى قرآن است، مى‏خواهد بفرماید: قرآن محضا و فقط مایه تذکر عالمیان است، که بوسیله آن بیاد مى‏آورند آنچه را که خداوند در دلهاى جماعات بشرى به ودیعه سپرده از قبیل علم به خدا و آیات او، پس قرآن چیزى جز ذکر نیست، بوسیله آن متذکر چیزهایى مى‏شوند که غفلت و اعراض از یادشان برده، آرى قرآن از کالاهایى نیست که بوسیله آن مال به دست آورند و یا به عزت و جاه و امثال آن برسند. [ نظرات / امتیازها ]

پیامبر اسلام‏صلى الله علیه وآله نیز همانند سایر پیامبران، هرگز از مردم در قبال هدایت آنان پاداشى درخواست نکرد. زیرا توقع داشتن از مردم، پذیرش دعوت را سنگین مى‏کند. در سوره طور آیه 40 مى‏خوانیم: «ام تسئلهم اجراً فهم من مغرمٍ مثقلون» مگر از مردم مزدى درخواست کردى تا پرداخت آن برایشان سنگین باشد. اگر در آیه دیگر مى‏بینیم که مزد رسالت را مودّت اهل قربى مى‏داند، «الاّ المودّة فى القرُبى‏»(152) براى آن است که پیروى و تبعیّت اهل‏بیت، براى خود مردم سودمند است نه پیامبر، زیرا در جاى دیگر مى‏خوانیم: «قل و ما سئلتکم من اجر فهو لکم»(153) آرى کسى که اهل‏بیت را دوست دارد از آنان اطاعت مى‏کند و اطاعت از آنان اطاعت از پیامبر و خداست.
قرآن ذکر است، زیرا:
یادآور آیات، نعمات و صفات الهى است.
یادآور گذشته و آینده انسان است.
یادآور عوامل سقوط و عزّت جوامع است.
یادآور صحنه‏هاى قیامت است.
یادآور عظمت هستى است.
یادآور تاریخ و زندگى شخصیّت‏هاى تاریخ‏ساز است.
معارف قرآن و احکام آن حقایقى است که باید آنرا فرا گرفت و همواره به خاطر داشت. زیرا «ذکر» به علم ومعرفتى گفته مى‏شود که در ذهن حاضر باشد واز آن غفلت نشود.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]