1- قساوت و لجاجت در انسان، تا آنجا اوج مى‏گیرد که انبیاى بردبار را نیز مأیوس مى‏کند. «اذا اسْتیئَس الرسل»
2- خوش‏بینى و حسن‏نیّت و حوصله اندازه دارد. «حتّى»
3- نیروى خود را صرف زمینه‏هاى غیرقابل نفوذ نکنید. باید از برخى مردم صرف نظر کرد. «استیئس الرُّسل»
4- مهلت دادن به مجرمان وتاخیر عذاب آنان، از سنت‏هاى الهى است. «حتّى اذا استیئس» یعنى به قدرى ما به مجرمان مهلت دادیم که انبیا مأیوس شدند.
5 - تاخیر عذاب الهى سبب جرأت وتکذیب مجرمین مى‏گردد. «حتّى اذا... وظنّوا انّهم قد کذبوا»
6- ناامیدى انبیا از هدایت مردم، شرط نزول قهر خداست. «اذا استیئس... لایرد بأسنا...»
7- امدادهاى الهى نسبت به پیامبران هم زمان خاصى دارد. «اذا استیئس... جاءهم»
8 - قهر الهى شامل انبیا و مومنان واقعى نمى‏شود. «فنُجّى»
9- هم قهر و عذاب و هم لطف و امداد به دست خداست. «نصرنا ... بأسنا»
10- سرنوشت قهر یا نجات انسان بدست خود اوست. «من نشاء، مجرمین»
11- اراده وخواست خدا قانون‏مند است. «من نشاء ولایردّ بأسنا عن القوم المجرمین»
12- راه خدا بن‏بست ندارد. «اذا استیئس الرسل...جاءهم نصرنا» (هر کجا مردم کار را به بن‏بست کشاندند قدرت خدا جلوه مى‏کند.)
13- هیچ قدرتى مانع قهر خدا نمى‏شود. «لایردّ بأسنا»
14- سنت خداوند در حمایت انبیا و هلاکت مجرمان است. «جاءهم نصرنا ، لایُرّد بأسنا» [ نظرات / امتیازها ]