توضیح : متن کامل توضیحات راغب:
و در مفردات گفته است که «خطاة» به معناى انحراف از جهت است و این چند قسم تصور مى‏شود:
1- تصمیم به کارى بگیرد که اراده و انجامش شایسته نیست و بلکه زشت مى‏باشد، خلاصه تصمیم و اراده خطاء باشد، و این بارزترین مصداق خطاء است که آدمى بدان مرتکب شده و دچار مى‏گردد. و در تعبیر چنین خطایى گفته مى‏شود: «خطأ یخطا و خطا» و آیات زیر به همین معنا است «إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْأً کَبِیراً» و «وَ إِنْ کُنَّا لَخاطِئِینَ» (یوسف/91).

2- قسم دیگر خطاء این است که: آدمى کارى را اراده کند که انجامش خوبست، و لیکن آن طور که مى‏خواسته انجام نشده باشد، و بر خلاف اراده‏اش از آب درآید، در تعبیر اینگونه خطاء مى‏گویند: «اخطا اخطاء» و آن شخص را مى‏گویند «مخطئ»، پس چنین کسى در اراده‏اش اشتباه نکرده عملش هم خطاء نبوده، لیکن خطاء از آب در آمده، در آیه شریفه «وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً خَطَأً فَتَحْرِیرُ رَقَبَةٍ» (نساء/92) این معنى مقصود است.

3- قسم بعدى خطاء، آنست که مانند قسم اول در اراده خطاء شود و ناشایسته را اراده کند، ولى اتفاقا خلاف آن از آب در آمده و کار نیکى انجام شود، چنین کسى در اراده‏اش «مخطى» و در عملش «مصیب» است، و او را براى اراده عمل زشت مذمت کرده و عمل نیکش را ستایش نمى‏کنند.

و خلاصه سخن آنکه اگر کسى چیزى را اراده کند و خلاف آن را انجام دهد مى‏گویند «اخطا» و اگر همان چیزى را که اراده کرده، انجام دهد مى‏گویند «اصاب» گاهى هم به کسى که کار بدى کرده و یا اراده بدى کرده مى‏گویند «اخطا» و تعبیر معروف «اصاب الخطا و اخطا الصواب و اصاب الصواب و اخطا الخطا» از همین باب است، و این لفظ مشترکى است که بطورى که ملاحظه مى‏کنید مردد میان چند معنا است، و این بر عهده دانشمند اهل تحقیق است که در هر مورد کاملا جستجو نموده و معناى این کلمه را معلوم نماید. [ بستن توضیحات ]

توضیح : در کشاف (ج 2، ص 664) گفته: مقصود از فرزندکشى همان دخترکشى است که در عرب مرسوم بوده.
ولیکن ظاهرا این حرف صحیح نباشد، زیرا مساله دخترکشى یک عنوان مستقلى است که آیات مستقل دیگرى مخصوص نهى از آن و حرمت آن آمده، مانند آیه: «وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ» (تکویر/8-9)، و آیه «وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى‏ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ کَظِیمٌ یَتَوارى‏ مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ أَ یُمْسِکُهُ عَلى‏ هُونٍ أَمْ یَدُسُّهُ فِی التُّرابِ أَلا ساءَ ما یَحْکُمُونَ» (نحل/58-59) .

و اما آیه مورد بحث و امثال آن، به طور کلى از کشتن اولاد از ترس فقر و ندارى نهى مى‏کند، و داعى نداریم که اولاد را حمل بر خصوص دختران کنیم با اینکه اعم از دختر و پسر است، و نیز هیچ موجبى نیست که جمله «أَ یُمْسِکُهُ عَلى‏ هُونٍ» را حمل بر ترس از فقر و فاقه کنیم، با اینکه مى‏دانیم هون با فقر در معنا متغایرند.
پس حق مطلب همین است که بگوئیم از آیه مورد بحث کشف مى‏شود که عرب غیر از مساله دخترکشى (وأد) یک سنت دیگرى داشته که به خیال خود با آن عمل هون و خوارى خود را حفظ مى‏کردند، و آن این بوده است که از ترس خوارى و فقر و فاقه فرزند خود را- چه دختر و چه پسر- مى‏کشته، و آیه مورد بحث و نظائر آن از این عمل نهى کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشى (ج 2، ص 289، ح 63) از ابن سنان از امام صادق (علیه‌السلام) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]