توضیح : این روایت را تفسیر عیاشی (ج2، ص 353) از زراره و حمران روایت کرده است.
علامه طباطبایی: روایات در این باب از طرق شیعه و اهل سنت آن قدر زیاد است که نمی توان شمرد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : و نیز از اینجا روشن می شود که هیچ عینی از اعیان خارجی و هیچ واقعه‏ای از وقایع به‌وجود نمی آید مگر آنکه از این جهت که بر ذات خداوند تعالی دلالت دارد، کلمه اوست. چیزی که هست در عرف و اصطلاح قرآن کریم مخصوص اموری شده است که دلالتش بر ذات باری عز اسمه ظاهر باشد و در دلالتش خفا و بطلان و تغییری نباشد همچنانکه فرموده است: «وَ الْحَقَّ أَقُولُ» (ص/84) و نیز فرموده است: «ما یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ» (ق/29) و چنین موجودی مثال روشنش عیسی بن‌مریم (علیه السلام) و موارد قضای حتمی خداوند است. و نیز از همین جا روشن می شود اینکه مجمع‌البیان (ج 6، ص 498) «کلمات» در آیه را حمل بر معلومات و یا مقدورات و یا میعادهایی که به اهل ثواب و اهل عقاب داده شده نموده‏اند، صحیح نیست. [ بستن توضیحات ]

توضیح : روح المعانی (ج 16، ص 51) گفته‏ است: مراد از (بمثله) جنس مثل است نه یک مثل، چون کلمه (مثل) هر وقت اضافه به اصل شود از تناهی بیرون ‌نمی رود و چون کلمات خداوند تعالی- یعنی معلوماتش- غیرمتناهی است، لذا متناهی نمی تواند غیرمتناهی را ضبط‌کند- این خلاصه گفتار مفسر مذکور است.

علامه طباطبایی: این گفته در جاى خود صحیح است‏ لیکن نه به خاطر تناهی و عدم تناهی و اینکه کلمات خداوند غیرمتناهی است، بلکه به همان جهت که گفتیم. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر قمی (ج2، ص 46) از ابی بصیر روایت کرده است.

علامه طباطبایی: اینکه کلمات خداوند را به کلام تفسیر فرموده است، گفتار گذشته ما را تایید می کند. [ بستن توضیحات ]

توضیح : بر اساس همین پندار است که از انبیا توقع هایی دارند که جز خداوند کسی علم و قدرت بر آن ها را ندارد. در انحصار اول به امر خداوند همه این ها را از خود نفی می کند و برای خود تنها مساله وحی را اثبات می کند. [ بستن توضیحات ]

توضیح : همچنانکه خود خداوند تعالی فرموده است: «إِنَّ الَّذینَ یَضِلُّونَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ» (ص/26). اگر عمل صالح و شرک‌نورزیدن در عبادت رب را متفرع بر اعتقاد به معاد نموده است، به این جهت است که اعتقاد به وحدانیت خداوند با شرک در عمل جمع‌نمی شوند و با هم متناقضند. پس اگر اله واحد باشد در همه صفاتش که یکی هم معبودیت است واحد است و در آن نیز شریک ندارد. و اگر پیروی از دین را متفرع بر رجای معاد کرد نه بر یقین به معاد، به این جهت بوده است که تنها احتمال‌بودن معاد کافی است که آدمی را به پیروی از دین وادارسازد. چون دفع ضرر محتمل واجب است هر چند بعضیها گفته‏اند: که مراد از لقا، لقای کرامت و ثواب است و این تنها مورد رجا است نه مورد قطع.
و اگر رجای لقای خداوند را متفرع بر جمله «أَنَّما إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ» کرد به این جهت بود که بازگشت بندگان به سوی خداوند سبحان از تمامیت معنای الوهت است، زیرا خداوند تعالی هر کمال مطلوب و هر وصف جمیلی را دارد که یکی از آن ها فعل حق و حکم به عدل است و این دو اقتضامی کند که دوباره بندگان را به سوی خود بازگرداند و میان آنان حکم کند هم چنان که خودش فرموده است: «وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما باطِلاً ذلِکَ ظَنُّ الَّذینَ کَفَرُوا فَوَیْلٌ لِلَّذینَ کَفَرُوا مِنَ النَّارِ أَمْ نَجْعَلُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ کَالْمُفْسِدینَ فِی الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقینَ کَالْفُجَّارِ » (ص/27-28).
[ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را الدرالمنثور (ج4، ص 255) از ابن‌منذر و ابونعیم- در کتاب صحابه- و ابن‌عساکر از طریق سدی صغیر از کلبی از ابوصالح از ابن‌عباس روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را الدرالمنثور (ج4، ص 255) از ابن ‌ابی حاتم از سعید بن‌ جبیر روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشی (ج2، ص 353) از علیبن‌سالم روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشی (ج2، ص 353) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را الدرالمنثور (ج4، ص 256) از احمد و ابن‌ابی الدنیا و ابن‌مردویه و حاکم (وی حدیث را صحیح ‌دانسته است) و بیهقی از شداد بن ‌اوس روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]