منظور از تیسیر و آسان کردن قرآن این است که آن را به لسان عربی، که لسان مادری آن حضرت است بر زبانش جاری کرد، پس آیه مورد بحث از این حقیقت خبر می دهد که خدای تعالی قرآن را به زبان او جاری کرد، یعنی آسان کرد تا تبشیر و انذار مردم آسان باشد.
توضیح : منهج الصادقین (ج 5، ص 162) گفته است: «معنای تیسیر قرآن به زبان رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) همین است که از راه وحی آن را به زبان آن جناب جاری کرد، وحی کلام الهی خود را به آن جناب اختصاص داد تا تبشیر و انذار کند». ولی هر چند این وجه در جای خود وجهی عمیق است، لیکن وجه اول علاوه بر اینکه مورد تایید آیات سابقه و امثال آن است، با سیاق آیات سوره مطابق تر نیز هست.
از این تسهیل فهمیده می شود که می خواهد از سابقه ای خبر دهد که با آن سابقه تلاوت و فهم قرآن دشوار بوده است، همچنانکه در جای دیگر درباره کتابش از مثل چنین حالتی خبر داده و فرموده است: «وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ، إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ، وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ» (زخرف/2-3-4) که در آن خبر می دهد از اینکه اگر قرآن به آن حال که بود (و اکنون نیز هست) نزد خداوند باقی می ماند و او را به این صورت که فعلا هست عربی و خواندنیش قرار نمی داد هیچ امیدی نمی رفت که مردم آن را بفهمند و همچنان علیّ (بلند پایه) و حکیم (غیر قابل فهم و تعقل) می ماند.
[ بستن توضیحات ]