سیاق چنین می‌‌رساند که مراد از گویندگان این سخن، یهود و نصارى هستند. یهود مى‏گفت: «عزیر پسر خداست» و نصارى مى ‏گفت: «مسیح پسر خداست». چون در آیات قبل نیز روى سخن با یهود و نصارى بود.

منظور اهل کتاب در اولین باریکه این سخن را گفتند، یعنى گفتند: «خداوند فرزند براى خود گرفته است» این بود که از پیغمبر خود احترامى کرده باشند، همانطور که در احترام و تشریف خود مى‏گفتند: «نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ» (مائده/18)، ولیکن چیزى نگذشت که این تعارف صورت جدى به خود گرفت و آن را یک حقیقت پنداشتند و لذا خداى سبحان در دو آیه مورد بحث آن را رد نموده است و به عنوان اعراض از گفتارشان فرمود: «بلکه آسمان و زمین و هر چه در آن دو است از خداست» الخ. [ نظرات / امتیازها ]

سیاق چنین می‌‌رساند که مراد از گویندگان این سخن، یهود و نصارى هستند. یهود مى‏گفت: «عزیر پسر خداست» و نصارى مى ‏گفت: «مسیح پسر خداست». چون در آیات قبل نیز روى سخن با یهود و نصارى بود.

منظور اهل کتاب در اولین باریکه این سخن را گفتند، یعنى گفتند: «خداوند فرزند براى خود گرفته است» این بود که از پیغمبر خود احترامى کرده باشند، همانطور که در احترام و تشریف خود مى‏گفتند: «نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ» (مائده/18)، ولیکن چیزى نگذشت که این تعارف صورت جدى به خود گرفت و آن را یک حقیقت پنداشتند و لذا خداى سبحان در دو آیه مورد بحث آن را رد نموده است و به عنوان اعراض از گفتارشان فرمود: «بلکه آسمان و زمین و هر چه در آن دو است از خداست» الخ. [ نظرات / امتیازها ]

خدای سبحان در این آیه و آیه بعد دو برهان بر عدم ولادت و پیدایش فرزند از خدای سبحان بیان می کند:

1- فرزند گرفتن وقتى ممکن مى ‏شود که یک موجود طبیعى بعضى از اجزای طبیعى خود را از خود جدا نموده و آن گاه با تربیت تدریجى آن را فردى از نوع خود و مثل خود کند و خداى سبحان منزه است (هم از جسمیت و تجزى و هم) از مثل و مانند، بلکه هر چیزى که در آسمان ها و زمین است مملوک او و هستیش قائم به ذات او و قانت و ذلیل در برابر او است. منظور ما از این ذلت، این است که هستیش عین ذلت است، آن گاه چگونه ممکن است موجودى از موجودات فرزند او و مثال نوعى او باشد؟.

2- خداى سبحان بدیع و پدید آورنده بدون الگوى آسمان ها و زمین است و آنچه را خلق مى ‏کند بدون الگو خلق مى ‏کند، پس هیچ چیز از مخلوقات او الگویى سابق بر خود نداشت. پس فعل او مانند فعل غیر او به تقلید و تشبیه و تدریج صورت نمى ‏گیرد و او چون دیگران در کار خود متوسل به اسباب نمى ‏شود. کار او چنین است که چون قضای چیزى را براند، همین که بگوید: «باش» موجود مى ‏شود. پس کار او به الگویى سابق نیاز ندارد و نیز کار او تدریجى نیست. پس با این حال چطور ممکن است فرزند گرفتن به او نسبت دهیم؟ و حال آنکه فرزند درست کردن، احتیاج به تربیت و تدریج دارد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

از این آیه و آیه بعد دو نکته استفاده مى‏شود: 1. حکم عبادت، شامل جمیع مخلوقات خداست، آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است. 2. فعل خداى تعالى تدریجى نیست. از همین تدریجى نبودن فعل خدا این نکته استفاده مى‌شود که موجودات تدریجى هم یک وجه غیر تدریجى دارند که با آن وجه از حق تعالى صادر مى ‏شوند، همچنانکه در جاى دیگر فرمود: «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً، أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» (یس/82) و «وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ» (قمر/50) و بحث مفصل از این نکته و از این حقیقت قرآنى، ان شاء اللَّه در ذیل آیه 82 سوره یس خواهد آمد. [ نظرات / امتیازها ]

کلمه «سبحانه» مصدرى است به معنای تسبیح و جز با اضافه استعمال نمى‏شود و هر جا هم استعمال می ‌شود مفعول مطلق فعلى است تقدیرى و تقدیرش (سبحته تسبیحا) است. یعنى من او را به نوعى ناگفتنى تسبیح مى‏گویم و یا به نوعى که لایق شأن اوست تسبیح مى‏گویم، آن گاه فعل (سبحته) حذف شده و مصدر (سبحان) به ضمیر مفعول فعل (که به خدا برمى‏گردد) اضافه شده است و آن ضمیر به جاى خود خدا نشسته است. در این کلمه تأدیبى است الهى که خداى را از هر چیزى که لایق به ساحت قدس او نیست منزه می ‌دارد. [ نظرات / امتیازها ]

کلمه «قانت» اسم فاعل از مصدر قنوت است و قنوت به معنای تذلل و عبادت است. [ نظرات / امتیازها ]

اگر انسان نیاز به فرزند دارد بخاطر موارد ذیل است:
1- عمرش محدود است و میل به بقاى خویش و نسل خویش دارد.
2- قدرتش محدود است و نیازمند معاون و کمک کننده است.
3- نیازمند محبّت و عاطفه است و لازم است مونسى داشته باشد.
ولى خداوند از همه‏ى این کمبودها و نیازها منزّه است، بلکه هرچه در آسمان‏ها و زمین است، همه در برابر او متواضعند.
[ نظرات / امتیازها ]

این سخن که خداوند فرزندى دارد بدون شک زائیده افکار ناتوان انسانهائى است که خدا را در همه چیز با وجود محدود خودشان مقایسه مى کردند.
انسان به دلائل مختلفى نیاز به وجود فرزند دارد: از یکسو عمرش محدود است و براى ادامه نسل تولد فرزند لازم است .
از سوى دیگر قدرت او محدود است ، و مخصوصا به هنگام پیرى و ناتوانى نیاز به معاونى دارد که به او در کارهایش کمک کند.
از سوى سوم جنبه هاى عاطفى ، و روحیه انسطلبى ، ایجاب مى کند که انسان مونسى در محیط زندگى خود داشته باشد که آن هم بوسیله فرزندان تامین مى گردد.
بدیهى است هیچیک از این امور در مورد خداوندى که آفریننده عالم هستى و قادر بر همه چیز و ازلى و ابدى است مفهوم ندارد .
بعلاوه داشتن فرزند لازمهاش جسم بودن است که خدا از آن نیز منزه مى باشد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]