وَ اتَّقُوا یَوْماً لا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً وَ لا یُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ (123)
وَ اتَّقُوا یَوْماً: و بترسید عذاب روزى را که، لا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً: از هیبت آن کفایت نکند و دور ننماید هیچ کسى از کسى چیزى را از عذاب، وَ لا یُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ: و قبول کرده نشود از هیچ نفسى فدائى براى او، یعنى بدلى که به عوض او معذب شود، و یا فدیه دهد و او را از عذاب برهاند.
وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ: و فایده ندهد شفاعت هیچ شافعى بر تقدیر وجود شفیع، وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ: و نه ایشان یارى کرده شوند در دفع عذاب، یعنى ایشان را سود ندهد نصرت هیچ ناصرى. (تفسیر این آیات قبلا بیان شد.) تبصره: در مجمع- تکرار آیه شریفه را وجوهى است: 1- چون اصول هر نعمتى از حق تعالى باشد، پس به این دو آیه تکریر و تذکر آن فرمود به جهت مبالغه در شکر گزارى تا اقبال کنند به طاعت الهى که نعیم او بر ایشان ظاهر است. 2- چون فاصله کلامین واقع شده، پس تنبیه و اعاده آن بر وجه حسن به جهت ابلاغ در حجت و تأکید تذکر است. 3- چون ذکر تورات نموده که
متضمن شأن حضرت عیسى علیه السلام و بشارت حضرت خاتم صلّى اللّه علیه و آله و سلم است، پس به این دو آیه تنبیه نمود به آنچه تفضیل داده ایشان را به سبب آن نه تذکّر نعمتهاى سابقه.
[ نظرات / امتیازها ] وَ اتَّقُوا یَوماً لا تَجزِی نَفس‌ٌ عَن نَفس‌ٍ شَیئاً وَ لا یُقبَل‌ُ مِنها عَدل‌ٌ وَ لا تَنفَعُها شَفاعَةٌ وَ لا هُم یُنصَرُون‌َ (123)
نظیر اینکه آیه شریفه نیز با اندک اختلافی در الفاظ آن گذشت مثل اینکه در آیه شریفه وَ لا یُقبَل‌ُ مِنها شَفاعَةٌ بود و در اینجا وَ لا تَنفَعُها شَفاعَةٌ و در آنجا وَ لا یُؤخَذُ مِنها عَدل‌ٌ بود و در اینجا وَ لا یُقبَل‌ُ مِنها عَدل‌ٌ میباشد و مثل تأخیر عدل بر شفاعت در آیه سابقه و تقدیم عدل بر شفاعت در این آیه و گرنه مطلب یکى است و تفسیر آن همان است که بیان شد.
[ نظرات / امتیازها ]