1) شاه آبادی (داور) : در احتجاج از امام صادق (علیه السلام ) روایت کرده که در ضمن حدیثى فر مود: خداى تعالى قومى را که از ترس طاعون از خانه هاى خود و از وطن مانوس خود بیرون شدند، و فرار کردند همه آنها را که عددى بى شمار داشتند بمیراند، مدتى طولانى از این ماجرا گذشت ، حتى استخوانشان پوسید، و بند بند استخوانها از هم جدا شد، و خاک شدند، آنگاه خداى تعالى پیامبرى را به نام حزقیل مبعوث کرد و آن جناب در وقتى که خدا هم مى خواست خلق خویش را زنده ببیند دعا کرد و بدنهاى متلاشى شده آنان جمع شده جانها به بدنها برگشت ، و برخاستند به همان هیاءتى که مرده بودند، یعنى حتى یک نفر از ایشان کم نشده بود، پس از آن مدتى طولانى زندگى کردند.
مولف : این معنا را کلینى و عیاشى به نحو گسترده ترى روایت کرده اند و در آخر روایتشان آمده که درباره همین قوم بود که آیه شریفه : ((الم تر الى الذین خرجوا من دیارهم ...)) نازل شد.