5) :
 توضيح : فلح یعنی دانه سر از خاک بیرون آورد پس مفلحون کسانی اند که از عالم ماده فراتر رفته اند [ نظرات / امتیازها ]

3) یَقیمُ(قَوَمَ) : قائم می کند،برپا می دارد،افتاده را بلند می کند [ نظرات / امتیازها ]

5) مُفلِح(فَلَحَ) : رستگار،کسی که از باز دارنده رها شده
 توضيح : کشاورزی را از آن فلاحت گویند که دانه ها از وضع محدود خود رها می شوند و باطنشان رشد وبروز می کند. [ نظرات / امتیازها ]

3) الغیب : عالم غیب
 توضيح : پنهان چیزی که با حواس ظاهری قابل درک نیست مانند وحی وفرشتگان ومعاد [ نظرات / امتیازها ]

3) مما : من + ما = از آنچه [ نظرات / امتیازها ]

3) رزقنا : روزی دادیم [ نظرات / امتیازها ]

3) الذین : کسانی که [ نظرات / امتیازها ]

4) یوقن : یقین می آورد (یقین باور شهودی است) [ نظرات / امتیازها ]

5) اولئک : آنان [ نظرات / امتیازها ]

4) أُنْزِلَ : نازل گردید [ نظرات / امتیازها ]

3) یُؤْمِنُونَ : ایمان می آورند [ نظرات / امتیازها ]

5) عَلى‏ هُدىً : بر هدایتی استوارند [ نظرات / امتیازها ]

5) المفلحون : رستگاران . نجات یافتگان [ نظرات / امتیازها ]

3) صلاه : prayer [ نظرات / امتیازها ]

5) مفلح : delhvered [ نظرات / امتیازها ]

3) «غیب» : در متن آمده است.
 توضيح :
«غیب» در قرآن کریم: ریشه‌یابی، تعریف و مصادیق

۱. ریشه‌شناسی و تحلیل لغوی
 واژه «غیب» از ریشه «غ- ی- ب» گرفته شده و در لغت به معنای «پنهان شدن، دیده نشدن و ناپیدا بودن» آمده است. ابن‌فارس در معجم مقاییس اللغة این ریشه را به «پوشیدگی و غایب بودن از حواس» بازمی‌گرداند. در مفردات راغب نیز «غیب» به «هر آنچه که از حس ظاهری پوشیده باشد»، اطلاق شده است. در منابع لغوی مانند لسان العرب و تاج العروس، «غیب» به معنای «چیزی که از درک مستقیم انسان مخفی است»، معرفی شده و به حوزه‌های نامحسوس و غیرقابل مشاهده اشاره دارد.

۲. تعریف قرآنی «غیب»
 در قرآن کریم، «غیب» به هر آنچه از دسترس علم عادی انسان خارج باشد و تنها از طریق وحی، الهام الهی یا نشانه‌های الهی قابل شناخت باشد، اطلاق می‌شود. این مفهوم شامل مسائلی همچون عالم برزخ، فرشتگان، قیامت، و قضا و قدر الهی است. بر این اساس، «غیب» در قرآن به معنای هرآنچه که از حواس ظاهری انسان پوشیده باشد و تنها از طریق وحی یا عقل قابل درک باشد، تعریف می‌شود.

۳. مصادیق قرآنی «غیب»
 کاربردهای قرآنی «غیب» نشان می‌دهد که این مفهوم در چندین حوزه اصلی مطرح شده است:

الف) غیب مطلق (ویژه خداوند)
علم به غیب، به‌طور مطلق در اختیار خداوند است و هیچ‌کس جز او ذاتاً به آن علم ندارد، مگر در صورتی که او اجازه دهد:
✅ ﴿وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَیْبِ لَا یَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ﴾ (الأنعام: 59)
✅ ﴿إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلَّهِ﴾ (یونس: 20)
✅ ﴿قُل لَّا یَعْلَمُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَیْبَ إِلَّا اللَّهُ﴾ (النمل: 65)
✅ ﴿عَالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَىٰ غَیْبِهِ أَحَدًا﴾ (جن: 26)

ب) غیب نسبی (اموری که با اجازه الهی قابل درک هستند)
برخی از امور غیبی، اگرچه در ذات خود پنهان‌اند، اما خداوند آنها را به پیامبران یا اولیای خاص خود می‌آموزد:
✅ ﴿عَالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَىٰ غَیْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَىٰ مِن رَّسُولٍ﴾ (الجن: 26-27)
✅ ﴿وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَى الْغَیْبِ وَلَٰکِنَّ اللَّهَ یَجْتَبِی مِنْ رُسُلِهِ مَنْ یَشَاءُ﴾ (آل عمران: 179)

ج) غیب در وقایع گذشته و تاریخی
برخی آیات، داستان‌های انبیا و رخدادهای تاریخی را که از دید انسان‌ها پنهان بوده، و بدون وحی قابل شناخت نبودند با عنوان غیب یاد کرده‌اند:
✅ ﴿تِلْکَ مِنْ أَنبَاءِ الْغَیْبِ نُوحِیهَا إِلَیْکَ﴾ (هود: 49)
✅ ﴿ذَٰلِکَ مِنْ أَنبَاءِ الْغَیْبِ نُوحِیهِ إِلَیْکَ﴾ (آل‌عمران: 44)

د) غیب در ارتباط با ایمان و اعتقاد و نادیدنی های هستی.
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های اهل ایمان، باور به غیب است:
✅ ﴿الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ﴾ (البقرة: 3)

هـ) غیب در حوزه عمل و رفتار انسان
برخی آیات به «غیب» در رفتار و نیت‌های انسان اشاره دارند:
✅ ﴿ذَلِکَ لِیَعْلَمَ أَنِّی لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَیْبِ﴾ (یوسف: 52)

۴. روابط غیب با مفاهیم دیگر در قرآن
 واژه «غیب» در قرآن اغلب با مفاهیمی چون «ایمان»، «وحی»، «شهادت»، «قدر» و «علم» همراه است که نشان‌دهنده ارتباط معنایی غیب با حوزه‌های فراتر از علم تجربی است.

الف) همنشینی «غیب» و ایمان
ایمان به غیب از اصول اساسی قرآن است:
✅ ﴿الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ﴾ (بقره: 3)

ب) «غیب» در مقابل «شهادت»
در قرآن، جهان به دو بُعد «غیب» و «شهادت» تقسیم شده است:
✅ ﴿عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ﴾ (توبه: 94)

ج) «غیب» و علم الهی
«غیب» همواره در تقابل با علم محدود بشری قرار دارد:
✅ ﴿وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ﴾ (بقره: 255)

۵. نتیجه‌گیری
 مفهوم «غیب» در قرآن طیف وسیعی از معانی را در بر می‌گیرد که از علم مطلق الهی گرفته تا وقایع تاریخی، مفاهیم اعتقادی، و اعمال پنهان انسان را شامل می‌شود. قرآن کریم ضمن تأکید بر اینکه علم غیب بالاصاله مختص به خداوند است، بیان می‌کند که برخی امور غیبی می‌توانند از طریق وحی یا الهام به بندگان خاص منتقل شوند. از این‌رو، باید میان «غیب مطلق» (که تنها در اختیار خداوند است) و «غیب نسبی» (که بسته به شرایط می‌تواند در اختیار افراد خاصی قرار گیرد) تفکیک قائل شد.

 ایمان به «غیب» نقش اساسی در تربیت معرفتی و جهان‌بینی قرآنی دارد، زیرا انسان را به پذیرش حقایقی فراتر از ادراک حسی هدایت می‌کند. همچنین، ارتباط غیب با وحی و هدایت نشان‌دهنده جایگاه ویژه آن در نظام الهی است. قرآن تأکید دارد که تنها خداوند بر همه غیب‌ها آگاه است و آگاهی بشر نسبت به آن، همواره محدود و وابسته به اراده الهی خواهد بود.

 این بررسی نشان می‌دهد که «غیب» مفهومی بنیادین در نظام فکری و اعتقادی قرآن است که ارتباطی تنگاتنگ با معرفت‌شناسی و هدایت الهی دارد.


[ نظرات / امتیازها ]