این آیه و آیه قبل، امر به توکل در آیه قبل را تعلیل مى‏کند و مى‏فرماید که ما تو را در مساله ایمان و کفر مردم، امر به توکل بر خدا کردیم و این بدان جهت است که ایشان مرده‏اند و در طاقت تو نیست که دعوتت را به مردگان بشنوانى، زیرا که ایشان کرند و نمى‏شنوند و کورند و گمراه و تو نمى‏توانى دعوتت را به گوش کران آن هم در حالى که پشت مى‏کنند و مى‏روند برسانى- و چه بسا قید «در حالى که پشت مى‏کنند و مى‏روند» براى همین باشد که اگر پشت نمى‏کردند، باز ممکن بود و لو با اشاره حرف را به ایشان فهمانید- و نیز تو نمى‏توانى کور را از گمراهیش رهانیده و هدایتش کنى، تنها قدرتى که تو دارى این است که دعوتت و آیات ما را که دلالت بر ما مى‏کند به گوش مؤمنین برسانى، چون مؤمنین به خاطر اذعان و ایمانى که به این حجت‏هاى حقه دارند تسلیم ما هستند و تو را در آنچه که دلالت مى‏کنى تصدیق مى‏کنند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]