کلمه «صد» به معناى برگرداندن است. و جمله « تبغونها» به معناى«تطلبون السبیل» و کلمه « عوج» به معناى متمایل و نیز به معناى تحریف شده است.
مى‏خواهد بفرماید: چرا راه خدا را معوج و غیر مستقیم مى‏خواهید و در جستجوى این کارید. [ نظرات / امتیازها ]

جمله « وَ أَنْتُمْ شُهَداءُ ...» یعنى، شما مى‏دانید که قبل از نزول تورات طعام‏ها همه حلال بود، و نیز مى‏دانید که یکى از خصائص نبوت پیامبر آخر الزمان برگشتن قبله او از بیت المقدس بطرف کعبه است، همه اینها را در کتاب آسمانى خود یافته‏اید.در این جمله شهادت یهود را محاذى شهادت خدا در آیه قبل قرار داده که مى‏فرمود:خداى تعالى شاهد بر عمل یهود و کفر ایشان است و در این محاذى قرار دادن دو شهادت، لطفى است که بر خواننده پوشیده نیست. چون از یک سو فرموده یهودیان خود شاهد بر حقیقت همان چیزى هستند که انکارش مى‏کنند. و از سوى دیگر مى‏فرماید: خداى تعالى هم شاهد است بر انکار و کفر ایشان. [ نظرات / امتیازها ]

چون در این آیه، شهادت را به یهود نسبت داد، آخر آیه قبلى را در این آیه تکرار نکرد و نفرمود:« و انتم شهداء و اللَّه شهید على ما تعملون»(آل عمران/98)، بلکه به جاى آن فرمود:« وَ مَا اللَّهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ» تا مفاد کلام چنین شود: شهادت سندى مستقل در حقانیت اسلام، و بطلان عقائد ایشان است. بطورى که دیگر، گویى احتیاج ندارد که با شهادت خدا، سندیتش تکمیل گردد. [ نظرات / امتیازها ]

شان نزول آیهاز مجموع آنچه در کتب شیعه و اهل تسنن درباره شان نزول این آیات نقل شده چنین استفاده مى‏شود که یکى از یهودیان به نام "شاس بن قیس" که پیرمردى تاریک دل و در کفر و عناد کم نظیر بود روزى از کنار مجمع مسلمانان مى‏گذشت، دید جمعى از طایفه "اوس" و "خزرج" که سالها با هم جنگهاى خونینى داشتند، در نهایت صفا و صمیمیت گرد هم نشسته، مجلس انسى بوجود آورده‏اند، و آتش اختلافات شدیدى که در جاهلیت در میان آنها شعله‏ور بود به کلى خاموش شده است. او از دیدن این صحنه بسیار ناراحت شد و با خود گفت اگر اینها تحت رهبرى محمد (صلی الله علیه و آله) از همین راه پیش روند، موجودیت یهود به کلى در خطر است. در این حال نقشه‏اى به نظر او رسید، و یکى از جوانان یهودى را دستور داد که به جمع آنها بپیوندد، و حوادث خونین "بغاث" (محلى که جنگ شدید اوس و خزرج در آن نقطه واقع شد) به یاد آنها بیاورد، و آن حوادث را پیش چشم آنها مجسم سازد. اتفاقا این نقشه که با مهارت وسیله آن جوان یهودى پیاده شد، مؤثر واقع گردید و جمعى از مسلمانان از شنیدن این جریان به گفتگو پرداختند، و حتى بعضى از افراد طایفه "اوس" و "خزرج" یکدیگر را به تجدید آن صحنه‏ها تهدید کردند، چیزى نمانده بود که آتش خاموش شده دیرین بار دیگر شعله‏ور گردد. خبر به پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسید، فورا با جمعى از مهاجرین به سراغ آنها آمد، و با اندرزهاى مؤثر و سخنان تکان دهنده خود آنها را بیدار ساخت. جمعیت چون سخنان آرام بخش پیامبر را شنیدند از تصمیم خود برگشتند، و سلاحها را بر زمین گذاشته، دست در گردن هم افکنده، به شدت گریه کردند، و دانستند این از نقشه‏هاى دشمنان اسلام بوده است، و صلح و صفا و آشتى بار دیگر کینه‏هایى را که میخواست زنده شود شستشو داد. در این هنگام چهار آیه 98 تا 101 نازل شد که در دو آیه نخست، یهودیان اغوا کننده را نکوهش مى‏کند، و در دو آیه بعد به مسلمانان هشدار مى‏دهد. [ نظرات / امتیازها ]