از ظاهر سیاق بر مىآید که مراد از «ذکر»، معناى مقابل فراموشى باشد، که همان یادآورى است، چون این معنا مناسب تاکید و تشدیدى است که در آیات شده است پس در نتیجه این آیه به منزله سفارش و وصیتى است بعد از وصیت به امتثال تکالیف که قبلا متوجه ایشان کرده است، و در کلمه «فِی بُیُوتِکُنَّ» تاکیدى دیگر است، (چون مىفهماند مردم باید امتثال امر خدا را از شما یاد بگیرند، آن وقت سزاوار نیست شما که قرآن در خانههایتان نازل مىشود، اوامر خدا را فراموش کنید).
توضیح : و معناى آیه این است که شما زنان پیغمبر باید آنچه را که در خانههایتان از آیات خدا و حکمت تلاوت مىشود، حفظ کنید، و همواره به خاطرتان بوده باشد، تا از آن غافل نمانید، و از خط سیرى که خدا برایتان معین کرده تجاوز مکنید.
این است معناى آیه، نه آنکه دیگران گفتهاند که: مراد از ذکر، شکر خدا است، و معناى آیه این است که خدا را شکر کنید، که شما را در خانههایى قرار داد که در آن قرآن و سنت خوانده مىشود، چون این معنا از سیاق آیه و بخصوص با در نظر گرفتن جمله «إِنَّ اللَّهَ کانَ لَطِیفاً خَبِیراً» دور است.
[ بستن توضیحات ]