1- فرمان عبادت، نشانه‏ى نیاز خداوند به ما نیست. «ان تکفروا فان اللّه غنىٌّ»
(همان گونه که دستور خانه سازى رو به خورشید، نشانه‏ى نیاز خورشید به ما نیست. خداوند نه تنها به ما، بلکه به هیچ چیزى نیاز ندارد چنانکه در جاى دیگر مى‏فرماید: «فانّ اللّه غنىٌ عن العالمین»)
2- کفر و انحراف خود را به مشیّت و اراده‏ى الهى نسبت ندهید. (برخى کفّار و مشرکان، راه خود را خواست خداوند مى‏دانستند). «لا یرضى لعباده الکفر»
3- خداوند منحرفان را نیز بنده‏ى خود مى‏داند. «لعباده الکفر»
4- شکر، کلید رضایت خداست. «ان تشکروا یرضه لکم»
5 - در شیوه‏ى دعوت، گام به گام پیش رویم. گام اوّل فرمود: او بى نیاز است، گام دوّم فرمود: او به کفر شما راضى نیست، گام سوم فرمود: ایمان و شکر شما به سود شماست و در پایان فرمود: اگر سرکشى کنید به حسابتان مى‏رسد. «غنى عنکم - لا یرضى - ینبّئکم»
6- خداوند عادل است و هر کس جزاى کار خودش را مى‏بیند. «لا تزر وازرةٌ»
7- هر کس مسئول کار خویش است و نمى‏توان گناه کسى را به دوش دیگرى انداخت. «و لا تزر وازرة وزر اخرى»
8 - در تهدید کسانى که گناهشان قطعى نیست، راه عفو را باز گذارید. (کلمه‏ى «ینبئکم» مى‏فرماید: از عملکردتان خبر مى‏دهد و نمى‏فرماید: به عملکردتان کیفر مى‏دهد).
9- مقدار پاداش و کیفر به عملکرد خود ما بستگى دارد. «ما کنتم تعملون»
10- دقّت در پاداش و کیفر، به علم دقیق الهى مربوط است. «انّه علیم بذات الصدور»
11- علم الهى، هم عمیق است، هم گسترده، هم به ظاهر است، هم به باطن. «بذات الصدور»
12- خداوند نیّت‏ها و انگیزه‏هاى اعمال را مى‏داند. «علیم بذات الصدور» [ نظرات / امتیازها ]