(و ما تفرقوآ الا من بعد ماجاءهم العلم بغیا بینهم و لولا کلمه سبقت من ربک الی اجل مسمی لقضی بینهم و ان الذین اورثوا الکتاب من بعدهم لفی شک منه مریب ): (و در آن تفرقه نکردند مگر پس از اینکه به حقانیت دین یقین داشتند وحسادتی که میانشان بود باعث این تفرقه کردن در دین شد، و اگر حکم ازلی خداوند برمدت معین اجل آنها قرار نگرفته بود، هر آینه کارشان یکسره شده و هلاک می گشتند،چون بواسطه اعمال ایشان ، کسانی که بعد از آنها کتاب الهی را به ارث بردند درباره آن در شکی عمیق قرار گرفتند) (بغی ) یعنی ظلم و حسد. می فرماید تنها علتی که باعث شد مردم در دینی که حقانیت آن را می شناختند، تفرقه ایجاد کنند و آن را بصورت مذاهب و شعبه های گوناگون درآورند، ظلم و یا حسدی بود که در میانشان معمول بود و این ظلم نگذاشت که مطابق علم خود عمل کنند (و گرنه آنها نسبت به دین حق جاهل نبودند) و در نتیجه در دین اختلاف به راه انداختند و هر گروهی به آنچه نزد خودشان بود خرسند شدند (کل حزب بمالدیهم فرحون (20) و اگر حکم الهی که خدا در آغاز خلقت بشر صادر کرده و فرموده (و لکم فی الارض مستقر و متاع الی حین (21) شما در زمین قرارگاه و بهره ای معین دارید) نبود، هر آینه آنها را به سبب این تفرقه مجازات و هلاک می نمود، چون اینها باعلم و اطلاعی که نسبت به دین داشتند تفرقه و اختلاف را در دین باب کردند و در نتیجه نسلهای بعدی ایشان هم ، در کتابی که از آنها به ارث بردند، در شکی منجر به ریب ، قرارگرفتند، پس اسلاف و نیاکان باغی و ظالم بودند و نسلهای بعدی را به شک و ریب دچارکردند. [ نظرات / امتیازها ]