(و لا تکونوا کالذین نسوا الله فانسیهم انفسهم اولئک هم الفاسقون ):(ومانند کسانی نباشید که خدا را فراموش کردندو خدا هم خود آنان را از یاد خودشان بردو ایشان همان فاسقانند)در تأکید آیه سابق می خواهد بفرماید: بهوش باشید و از مراقبت نفس خود غافل نشوید، چون فراموش کردن نفس ، فراموش کردن خداست ، زیرا وقتی انسان خود رافراموش کرد، اسماء حسنی و صفات علیاء خدا را که صفات ذاتی انسان مستقیما با آن در رابطه است نیز فراموش می کند، یعنی ذلت و فقر و حاجت ذاتی خود را از یاد می بردو نفس خود را مستقل در هستی می پندارد و گمان می کند که حیات و قدرت و علم وسایر کمالاتی که در خود سراغ دارد از ناحیه خود اوست و نیز سایر اسباب طبیعی عالم را صاحب استقلال در تأثیر می پندارد و در اینجاست که به نفس خود و اسباب ظاهری اعتماد می کند و بازگشت بسوی پروردگارش را از یاد می برد.پس علت فراموش کردن خویش ، فراموش کردن خداست و چون چنین است آیه شریفه نهی از فراموشی خویش را به نهی از فراموش کردن خدا مبدل کرد، چون انقطاع مسبب به سبب انقطاع سبب ، بلیغ تر و مؤکدتر است و در انتها فرمود: این چنین کسانی که خدا را فراموش کرده اند و خدا هم خودشان را از یادشان برده فاسقان حقیقی هستند،چون از روش بندگی وعبودیت عدول کرده اند،(مانند یهود بنی نضیر و منافقان ). [ نظرات / امتیازها ]

{وَ لا تَکُونُوا کَالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ}
ابن بایویه ذیل آیه فوق از عبدالعزیز بن مسلم روایت کرده گفت تفسیر این آیه از حضرت رضا ع سوال کردم فرمود: خـــداوند هیچ سهو و فراموشی ندارد, لذا مخلوقات که حادثند دارای سهو و فراموشی میباشند, آیا نمیشنوی قول خـــداوند را که میفرماید: {وَ ما کانَ رَبُّکَ نَسِیًّا} و معنای آیه آنستکه خـــداوند ترک میکند او را تا استعداد و قابلیت ملاقات روز قیامت را پیدا نکند. خـــداوند پاداش کسانی را که او را فراموش کرده و روز قیامت را از یاد برده‌اند می‌دهد به اینکه مردم را از خویشتن فراموش می‌سازد. [ نظرات / امتیازها ]