(لهم دار السلام عندربهم و هو ولیهم بما کانوا یعملون ):(سرای سلامت در نزد پروردگارشان برای آنهاست و او به واسطه اعمالی که کرده اند دوستدار وولی ایشانست )، سلام یعنی دور بودن از آفات ظاهری و باطنی و (دارالسلام )به معنای محلی است که در آن هیچ آفتی از قبیل مرگ ، مرض ، فقر وهیچ عدم وفقدانی دیگر و هیچ غم و اندوهی ، وارد شوندگان به آن را تهدیدی نمی کند وچنین محلی جز همان بهشت موعود نمی تواند باشد ،مخصوصا به واسطه آنکه مقید به قید (عند ربهم )شده است ، آری اولیاء خداوند در همین دنیا هم در بهشت و دارالسلام هستند، چون آنها تنها خداوند را مالک علی الاطلاق می دانند، لذاهرگز در غم و حسرت از دست دادن یا به دست آوردن چیزی نیستند و لذا درفکر هیچ چیزی جز پروردگارشان نمی باشند و دائم در خلوت با او هستند و خداولی ایشان است و آنان را در مسیر زندگی به نور هدایت سیر می دهد، همان نورکه خدا بر دلهای آنان تابانده و چشم بصیرت آنها را منور ساخته و همه این مراتب هم در اثر اعمالی است که آنها در دنیا انجام می دهند. [ نظرات / امتیازها ]

برگزیده تفسیر نمونه :
(آیه 127)- در این آیه دو قسمت از بزرگترین موهبتهایى را که به افراد بیدار و حق‏طلب مى‏دهد بیان مى‏کند، نخست این که: «براى آنها خانه امن و امان نزد پروردگارشان است» (لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ). و دیگر این که: «ولى و سرپرست و حافظ و ناصر آنها خداست» (وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ). «و تمام اینها به خاطر اعمال نیکى است که انجام مى‏دادند» (بِما کانُوا یَعْمَلُونَ).
چه افتخارى از این بالاتر که سرپرستى و کفالت امور انسان را خداوند بر عهده گیرد و او حافظ و یار و یاورش باشد.
و چه موهبتى از این عظیمتر که «دار السّلام» یعنى محلى که در آن نه جنگ است نه خونریزى، نه خشونت است و نه رقابتهاى کشنده و طاقت‏فرسا، نه تصادم منافع است و نه دروغ و افترا و تهمت و حسد و کینه و نه غم و اندوه، که از هر نظر قرین آرامش است، در انتظار انسان باشد. [ نظرات / امتیازها ]

تفسیر کشاف
(لهم ) لقوم یذکرون (دار السلام ) دار الله ، یعنی الجنة أضافها إلی نفسه تعظیما لها ، أو دار السلامة من کل آفة و کدر (عند ربهم ) فی ضمانه ، کما تقول : لفلان عندی حق لا ینسی ، أو ذخیرة لهم لا یعلمون کنهها ، کقوله (فلا تعلم نفس ما أخفی لهم من قرة أعین ) ، (و هو ولیهم ) موالیهم و محبهم " أو ناصرهم علی أعدائهم (بما کانوا یعملون ) بسبب أعمالهم ، أو متولیهم بجزاه ما کانوا یعملون [ نظرات / امتیازها ]

تفسیر نور
1- در بهشت، خشونت، رقابت، حسرت، تهمت، حسد، کینه، دروغ، اندوه و هیچ گونه مرگ و مرض و فقر راهى ندارد. «دار السّلام» 2- برتر از نعمت امنیّت و سلامت، در سایه‏ى لطف مخصوص پروردگار بودن است. «دار السّلام عند ربّهم» 3- خداوند خود امور رهروان راه مستقیم را به عهده دارد. «و هو ولیّهم» 4- رسیدن به ولایت الهى، در سایه‏ى عمل و تلاش انسان است. «و هو ولّیهم بما کانوا یعملون» [ نظرات / امتیازها ]

(آیه 127)- در این آیه دو قسمت از بزرگترین موهبتهایى را که به افراد بیدار و حق‏طلب مى‏دهد بیان مى‏کند، نخست این که: «براى آنها خانه امن و امان نزد پروردگارشان است» (لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ). و دیگر این که: «ولى و سرپرست و حافظ و ناصر آنها خداست» (وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ). «و تمام اینها به خاطر اعمال نیکى است که انجام مى‏دادند» (بِما کانُوا یَعْمَلُونَ).

چه افتخارى از این بالاتر که سرپرستى و کفالت امور انسان را خداوند بر عهده گیرد و او حافظ و یار و یاورش باشد.

و چه موهبتى از این عظیمتر که «دار السّلام» یعنى محلى که در آن نه جنگ است نه خونریزى، نه خشونت است و نه رقابتهاى کشنده و طاقت‏فرسا، نه تصادم منافع است و نه دروغ و افترا و تهمت و حسد و کینه و نه غم و اندوه، که از هر نظر قرین آرامش است، در انتظار انسان باشد.

[ نظرات / امتیازها ]

1- در بهشت، خشونت، رقابت، حسرت، تهمت، حسد، کینه، دروغ، اندوه و هیچ گونه مرگ و مرض و فقر راهى ندارد. «دار السّلام»
2- برتر از نعمت امنیّت و سلامت، در سایه‏ى لطف مخصوص پروردگار بودن است. «دار السّلام عند ربّهم»
3- خداوند خود امور رهروان راه مستقیم را به عهده دارد. «و هو ولیّهم»
4- رسیدن به ولایت الهى، در سایه‏ى عمل و تلاش انسان است. «و هو ولّیهم بما کانوا یعملون»
[ نظرات / امتیازها ]

سراى سلامت نزد پرردگارشان، تنها براى آنان است و او به پاداش اعمالى که انجام مى‏دادند، سرپرست و پشتیبان و دوست آنان است.



پیام ها

1- در بهشت، خشونت، رقابت، حسرت، تهمت، حسد، کینه، دروغ، اندوه و هیچ گونه مرگ و مرض و فقر راهى ندارد. «دار السّلام»
2- برتر از نعمت امنیّت و سلامت، در سایه‏ى لطف مخصوص پروردگار بودن است. «دار السّلام عند ربّهم»
3- خداوند خود امور رهروان راه مستقیم را به عهده دارد. «و هو ولیّهم»
4- رسیدن به ولایت الهى، در سایه‏ى عمل و تلاش انسان است. «و هو ولّیهم بما کانوا یعملون»



[ نظرات / امتیازها ]

لَهُمْ دٰارُ اَلسَّلاٰمِ عِنْدَ رَبِّهِمْ :مر این مؤمنان و متذکران راست سراى با سلامت از آفات و خالص از مکاره و خوف انقطاع نزد پروردگارشان، یعنى در عهدۀ ضمان او یا ذخیره شد و نزد او که کنه آن را داند یا سرائى که تحیت در آن سلام باشد، یا سراى خداوندى که مراد بهشت مى باشد وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ :و خداى تعالى ناصر ایشان است در دنیا، و متولى ثواب آنها در عقبى بِمٰا کٰانُوا یَعْمَلُونَ : بسبب آنچه بودند که مى کردند از اعمال صالحه و اقوال شایسته

بیان محقق شده که بین نفس و بدن تعلق شدیدى است، چنانچه هیئت نفسانیه مؤثر باشد در بدن، مانند قرمزى خجول و زردى ترسان همچنین هیئات بدنیّه صعود نماید از بدن به نفس پس انسان چون مواظبت کند بر اعمال خیریه، ظاهر شود آثار مناسبۀ آن اعمال در جوهر نفس لذا لازم است بر سالک بعد از کمال علم و معرفت، عمل به دستور شریعت، تا به دو بال علم و عمل، مقامات عالیه را حائز گردد [ نظرات / امتیازها ]

لَهُمْ دٰارُ اَلسَّلاٰمِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ بِمٰا کٰانُوا یَعْمَلُونَ

براى آنان در نزد خداوند خانه سلامت و آرامش است، و او دوستدار آنان است، زیرا نیکوکار بودند

انسان در ابتداى زندگى همۀ توجّهش بسوى نان و کسب و کار و بدست آوردن آرزوهایش سپرى مى شود، تا زمانى که از آنها دست کشیده و جویاى نام مى گردد، امّا با گذشت زمان استعداد درونى اش شکوفا شده و از همۀ اینها بیزار گشته، و فقط دل به حق مى سپارد و بس عارفان این حالت را آرامش درونى و خود شکوفایى انسان مى نامند نظیر همین بحث با کمى تفاوت در روانشناسى نیز مطرح است ولى وقتى به خود شکوفایى رسید خود را همچون مرده اى در دستان پر توان قدرت و عظمت خدایى مى بیند، که شکست و پیروزى، ستایش و تعریف در او هیچگونه اثرى ندارد

آدمى اوّل حریص نان بُوَد زآنکه قُوت و نان ستونِ جان بُوَد سوى کسب و سوى غَصْب و صد حِیَل جان نهاده بر کف از حرص و اَمَل چون به نادر گشت مُستغنى ز نان عاشقِ نام است و مدحِ شاعران تا که اصل و فصل او را بر دهند در بیانِ فضلِ او منبر نهند تا که کرّ و فرّ و زربخشىّ او همچو عنبر بُو دهد در گفت و گو خَلْقِ ما بر صورت خود کرد حق وصف ما از وصفِ او گیرد سَبَق چون که آن خلاّق شکر و حَمد جُوست آدمى را مدح جویى نیز خُوست خاصه مردِ حق که در فضل است چُست پُر شود زآن باد چون خیکِ دُرُست ور نباشد اهل، زآن بادِ دروغ خیک بدریده ست کَى گیرد فروغ ؟ این مثل از خود نگفتم اى رفیق سَرسَرى مشْنو، چو اهلى و مُفیق این پیمبر گفت، چون بشنید قدح که: چرا فربه شود احمد به مدح ؟ رفت شاعر پیش آن شاه و ببُرد شعر اندر شکر احسان کآن نمُرد محسنان مُردند و احسانها بماند اى خنک آن راکه این مرکب براند ظالمان مُردند و ماند آن ظلمها واى جانى کاو کند مکر و دغا گفت پیغمبر: خنک آن را که او شد ز دنیا، ماند از او فعل نکو مُرد مُحسن، لیک احسانش نمرد نَزدِ یزدان دین و احسان نیست خُرد واى آن کاو مُرد و عصیانش نمود تا نپندارى به مرگ او جان ببرد
[ نظرات / امتیازها ]

قمى ره فرموده مراد از دارالسلام بهشت است که سراى امان و عافیت و سرور است و مراد از ولى اولى بتصرف است و بعضى گفته اند مراد از ولى دوست است و مراد از دارالسلام دار اللّه است چون سلام اسم خدا است و بعضى گفته اند مراد سراى سلامت از جمیع بلیّات و آفات است و در هر حال این سراى نزد خدا است چون او ضامن آن است و اهل ایمان را به آن واصل خواهد فرمود به پاداش عقائد حقّه و اعمال صالحه آنها [ نظرات / امتیازها ]

لَهُمْ دٰارُ اَلسَّلاٰمِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ؛ایشان راست سراى سلام به نزدیک خداوندشان

در سلام دو قول گفتند:حسن بصرى و سدّى[113 پ]گفتند:سلام نام خداست جلّ جلاله فى قوله: اَلسَّلاٰمُ اَلْمُؤْمِنُ لهم دار اللّه،و قولى دگر آن است که ایشان راست سراى سلامت از آفات،و این قول زجّاج،و جبّائى است و در عِنْدَ رَبِّهِمْ دو قول گفتند:یکى آن که مضمون است به نزدیک خداى تعالى و او در عهدۀ ضمان تا به مستحقّان رسیدن ،و دگر آن که:یعنى در سراى آخرت که دگر کس را حکم نباشد مگر خداى را عزّ و جلّ وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ ؛و او ولىّ ایشان است در او نیز دو قول گفتند:یکى آن که متولّى نعمت و ایصال منفعت اوست به ایشان،و دگر آن که:مراد به«ولىّ »ناصر باشد،یعنى خداى تعالى ناصر ایشان است بر دشمنانشان بِمٰا کٰانُوا یَعْمَلُونَ ،این«با»مجازات است،چنان که گفت :لبما کان هذیلا یفلّ

یعنى جزا و عوض آن که ایشان کرده باشند از طاعت براى آن که خداى تعالى ولىّ مرد نباشد به عمل که او کند که نه عمل صالح باشد،پس به قرینۀ وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ ،عمل را بر طاعت حمل کرده مى شود [ نظرات / امتیازها ]