توضیح : هم چنان که آیه« وَ إِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلَّا عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ»(الحجر/21) هم متعرض این چنین غیب‏ها است. براى اینکه خزینه‏هاى غیب را عبارت دانسته از امورى که مقیاس‏هاى محسوسى که هر چیزى را مى‏سنجد، احاطه به آن نداشته اندازه‏هاى معهود نمى‏تواند آن را تحدید کند، و بدون شک این چنین غیب‏ها از این جهت مکتوم هستند که بى پایان و از اندازه و حد بیرونند و مادامى که از آن عالم به عالم شهود و منزلى که در آن، هر چیزى محدود و مقدر است، نازل نشده‏اند و خلاصه مادامى که به وجود مقدر و محدودش، موجود نگشته به شهادت این آیه در نزد خدا داراى نوعى ثبوتند، در عین حال علم ما که تنها امور محدود و مقدر را درک مى‏کند، از درک آنها عاجز است.
پس امورى که در این عالم و در چهار دیوارى زمان قرار دارند، قبل از اینکه موجود شوند نزد خدا ثابت بوده و در خزینه‏هاى غیب او، داراى نوعى ثبوت مبهم و غیر مقدر بوده‏اند، اگر چه ما نتوانیم به کیفیت ثبوت آنها احاطه پیدا کنیم.
ممکن است چیزهاى دیگر نیز در آن عالم ذخیره و نهفته باشد که از جنس موجودات زمانى نباشند، بنا بر این، باید گفت خزینه‏هاى غیب خدا مشتمل بر دو نوع از غیب است: یکى غیب‏هایى که پا به عرصه شهود هم گذاشته‏اند، و دیگرى غیب‏هایى که از مرحله شهادت خارجند و ما آنها را غیب مطلق مى‏نامیم، البته آن غیبهایى هم که پا به عرصه وجود و شهود و عالم حد و قدر نهاده‏اند، در حقیقت و صرفنظر از حد و اندازه‏اى که به خود گرفته‏اند، باز به غیب مطلق برمى‏گردند، و باز همان غیب مطلق هستند، و اگر به آنها شهود مى‏گوییم با حفظ حد و قدرى است که دارند، و مى‏توانند متعلق علم ما قرار گیرند، پس این موجودات هم وقتى شهودند که متعلق علم ما قرار گیرند، و گر نه غیب خواهند بود.
البته جا دارد که موجودات عالم را در موقعى که متعلق علم ما قرار نگرفته‏اند" غیب نسبى" بنامیم، براى اینکه چنین غیبى، وصفى است نسبى، که بر حسب اختلاف نسبت‏ها، مختلف مى‏شود، مثلا موجودى که در خانه و محسوس براى ما است، نسبت به کسى که بیرون خانه است، غیب است، و لیکن براى ما غیب نیست، و همچنین نور و رنگ‏ها براى حس بینایى شهود، و براى حس شنوایى غیب است، و شنیدنى‏ها براى حس شنوایى شهود و براى حس بینایى غیب است و محسوسات این دو حس نسبت به انسانى که داراى آن حس است شهود و نسبت به انسان کر و کور غیب است. روى این حساب غیب‏هایى را که خداى تعالى در آیه مورد بحث، ذکر کرده، فرمود:« وَ یَعْلَمُ ما فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا یَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فِی ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ» از نوع همین غیب‏هاى نسبى است، براى اینکه همه آنچه که در آیه ذکر شده، امور محدود و مقدرى است که تعلق علم به آن محال نیست. [ بستن توضیحات ]