کلمه «عرض» به معناى هر چیز غیر ثابت است، و در جمله «عَرَضَ الْحَیاةِ الدُّنْیا شؤون ناپایدار زندگى دنیا» (نساء/93) به همین معنا است، و مراد از «عَرَضَ هذَا الْأَدْنى» نیز لذائذ زندگى دنیا و نعمتهاى زودگذر آن است. [ نظرات / امتیازها ]

اگر به اشاره مذکر (هذا) به آن اشاره فرموده و حال آنکه جا داشت به مؤنث (هذه) به آن اشاره شود براى تحقیر آن است، گویا خواسته است با تجاهل کردن در حق آن برساند که دنیا آن قدر بى‏ارزش و غیر قابل اعتنا است که هیچ خصوصیت و صفت مرغوبى که جلب نظر کند ندارد، نظیر این توجیه در جمله «هذا رَبِّی هذا أَکْبَرُ» (انعام/78) که حکایت کلام ابراهیم (علیه السّلام) است گذشت. [ نظرات / امتیازها ]

جمله «وَ یَقُولُونَ سَیُغْفَرُ لَنا »سخن گزافى است بدون سند که اسلاف یهود آن را در غرورى که به تشکیلات خود داشتند، از خود تراشیده‏اند، هم چنان که حزب خود را حزب خدا و خویشتن را فرزندان و دوستان خدا مى‏نامیدند، و نمى‏توان آن را حمل بر این کرد که خواسته‏اند به خود وعده توبه دهند، زیرا در آن هیچ قرینه‏اى که دلالت بر این کند دیده نمى‏شود، هم چنان که نمى‏توان آن را حمل بر امید رحمت و مغفرت الهى کرد، براى اینکه امیدوارى به مغفرت خدا آثارى دارد که با رفتار ایشان هیچ سازگارى ندارد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

«وَ إِنْ یَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ یَأْخُذُوهُ» ولى اگر سود مادى دیگرى غیر از آنچه دارند عایدشان شود از هوا مى‏قاپند و به آنچه که دارند قناعت نمى‏کنند و اگر راستى امید مغفرت مى‏داشتند از اینگونه عایدیها صرفنظر نموده و بدین وسیله بازگشت خود را به خدا و پرهیزشان را از محرمات او ابراز مى‏داشتند، زیرا همین چشم‏پوشى از اینگونه عوائد خود یک نحوه بازگشت است، در این صورت ممکن بود کلامشان را که گفتند: «سَیُغْفَرُ لَنا» حمل بر آن امیدى کنیم که تائبین به آمرزش خدا دارند، لیکن این بینوایان هر چه از مال دنیا عایدشان شود بدون اینکه خدا را منظور داشته باشند مى‏خورند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

گویا «واو» در جمله «وَ دَرَسُوا ما فِیهِ» واو حالیه و جمله بعد از آن حال از ضمیر در «علیهم» است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

در کافى (ج 1 ص 43 ح 8) به سند خود از اسحاق بن عبد اللَّه از ابى عبد اللَّه (علیه السّلام) روایت کرده که فرمود: خداوند بندگان خود را در کتابش به دو آیه مخصوص کرد، یکى آنکه نگویند آنچه را که به آن علم ندارند، دیگر آنکه رد کنند چیزى را که از صحت و سقمش بى‏خبرند، در باره‏ اولى فرمود: «أَ لَمْ یُؤْخَذْ عَلَیْهِمْ مِیثاقُ الْکِتابِ أَنْ لا یَقُولُوا عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ» و در باره دومى فرمود: «بَلْ کَذَّبُوا بِما لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ وَ لَمَّا یَأْتِهِمْ تَأْوِیلُهُ بلکه تکذیب کردند چیزى را که احاطه‏اى به علم آن نداشتند و هنوز تاویل آن را نشنیده بودند».

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

1 یهودیان افرادى دنیاگرا هستند و به ثروت و قدرت مادى اهمیت فراوان مى دهند؛ ازاین رو در جهان کنونى بسیارى از شرکت هاى بزرگ و غول هاى سرمایه دارى جهان در اختیار یهودیان است در آیه ى فوق به این حقیقت اشاره شده که روحیه ى ثروت دوستى در نسل هاى بعدى یهود وجود دارد آرى؛ آنان فرزندان ناشایستى براى پدران خود هستند

2 افراد ناصالح یهود، گاهى در کشمکش وجدان و منافع مادى قرار مى گیرند و مدت کوتاهى پشیمان مى شوند، ولى به زودى با امیدهاى کاذب به بخشش الهى، به سوى سرمایه هاى ناپایدار دنیا و رشوه خوارى ها بازمى گردند

3 «درْس» یکى از مراحل استفاده از کتاب هاى آسمانى است؛ یعنى انسان مکرر به کتاب آسمانى مراجعه کند به طورى که فرسوده شوند؛ البته درس ظاهرى، همان مراجعه به ظاهر کتاب است، اما درس حقیقى، مراجعه ى مکرر به مطالب آن و استفاده و فهم آن است

4 در این آیه به پیمان خدا با بنى اسرائیل اشاره شده است که از طریق کتاب تورات به آنان ابلاغ شده بود که حق گو باشند و به خدا نسبت ناروا ندهند، ولى آنان با آن که این مطالب را خوانده و وارث این کتاب بودند، دنیاطلب شدند و حق را رها کردند و به اسلام ایمان نیاوردند و پیمان شکنى کردند [ نظرات / امتیازها ]