توضیح : آرى، امید خیر همیشه توأم با خوف از شر است، هم چنان که امید خیر مایه آرامش خاطر و مسرت درونى است همچنین خوف از شر باعث اضطراب خاطر و اندوه درونى است، پس امیدوارى صحیح و صادق نشانیش این است که نفس آدمى حالتى متوسط بین سکون و اضطراب و جذب و دفع و مسرت و اندوه داشته باشد، و کسى که خود را یکسره به دست شهوات سپرده و غوطه‏ور در لذائذ مادى است، و اصلا به یاد عقوبت کارهاى زشت خود نیست، و وقتى هم کسى او را از وعده‏هایى که خداوند به ستمکاران داده مى‏ترساند، و او را به یاد عواقب وخیم مجرمین مى‏اندازد، در پاسخ مى‏گوید: «خدا کریم و بخشنده است» و با همین حرف به خیال خود، خود را از حمله بدگویان رهانیده، و خیال خود را در تمتع از لذائذ مادى راحت مى‏کند چنین کسى امیدش امید صادق نیست، بلکه آرزویى است کاذب و نقشه خطرناکى است از وسوسه‏هاى شیطان، «فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» (کهف/110) کسى که امید لقاى پروردگار خود را دارد باید عمل صالح کند و در پرستش کسى را شریک پروردگار خود نگیرد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : بنا بر این، جمله «وَ إِنْ یَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ یَأْخُذُوهُ» در حقیقت همان معنایى را مى‏رساند که آیه «کانُوا لا یَتَناهَوْنَ عَنْ مُنکَرٍ فَعَلُوهُ» (مائده/79) در وصف ایشان بیان مى‏کند. [ بستن توضیحات ]

توضیح : بعضى دیگر گفته‏اند: «واو» عاطفه و جمله عطف بر «وَرِثُوا الْکِتابَ» در صدر آیه است، ولى این احتمال خالى از بعد نیست. [ بستن توضیحات ]

توضیح : علامه طباطبایی: این روایت را عیاشى (تفسیر عیاشی، ج 2 ص 34 ح 98 و 99) نیز از اسحاق از آن جناب نقل کرده، و نظیر آن را از اسحاق بن عبد العزیز از ابى الحسن اول (علیه السّلام) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]