کلمه «عینا» اگر منصوب شده به خاطر حذف حرف جر بوده، و تقدیر آن «من عین» بوده است، ممکن هم هست به خاطر اختصاص منصوب شده، و تقدیر کلام «أخص عینا» بوده باشد یعنى نوشیدن از کاس را که گفتیم از هر کاسى نیست، بلکه آن کاس را اختصاص مى‏دهم به چشمه‏اى که چنین و چنان است. [ نظرات / امتیازها ]

کلمه «شرب»- به طورى که گفته شده- (مجمع البیان، ج 10، ص 407) هم به خودى خود متعدى مى‏شود، و مى‏گویى: «شربت الماء- آب را نوشیدم»، و هم با حرف باء متعدى مى‏شود، و مى‏گویى: «شربت بالکاس- با کاسه نوشیدم» پس هر دو یک معنا را مى‏رساند. [ نظرات / امتیازها ]

تفجیر عین» عبارت است از شکافتن زمین براى جارى ساختن آب‏هاى زیر زمینى، و ما ناگزیریم در اینجا تفجیر عین را حمل کنیم بر صرف خواستن آن، چون این معنا مسلم است که جارى ساختن چشمه‏هاى بهشتى نیازمند بیل و کلنگ نیست، آرى نعمت‏هاى بهشتى به جز خواست و اراده اهل بهشت هیچ هزینه دیگرى لازم ندارد، هم چنان که فرمود: «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها» (ق/35). [ نظرات / امتیازها ]

در امالى صدوق (ص 215، باب 44، ح 11) به سند خود از امام صادق از پدر بزرگوارش (علیه السّلام) روایت کرده که در حدیثى در تفسیر آیه «عَیْناً یَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَها تَفْجِیراً» فرمود: این چشمه در خانه رسول خدا (صلیّ الله علیه و آله) است، که از آنجا به سوى خانه‏هاى انبیا و مؤمنین جارى مى‏شود، «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ» یعنى على و فاطمه و حسن و حسین و کنیزشان، به نذر خود وفا کردند، «وَ یَخافُونَ یَوْماً کانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیراً» امام باقر مى‏فرمود: یعنى روزى که صورتها عبوس مى‏شود، «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ»، یعنى با اینکه اشتهاى آن طعام را داشتند ولى ایثار کردند، «مسکینا» به مسکینان مسلمین، «و یتیما» به ایتام مسلمین، و «اسیرا» به اسراى مشرکین. و وقتى داشتند اطعام مى‏کردند مى‏گفتند: «إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً» امام فرمود: به خدا سوگند این سخن را به زبان نگفتند، بلکه این زبان دل و ضمیر ایشان بود، و خدا از باطن آنان خبر داده که در باطن چشمداشت تلافى ندارند و حتى انتظار تشکر و ثنا هم ندارند، و تنها هدفشان وجه اللَّه و رضاى او و به دست آوردن ثواب او است. [ نظرات / امتیازها ]

شاید احساس شود که این صفاتی که در این جا برای «عباد الله» گفته شده  است، مقام ساده‌ای باشد، و همه به راحتی به این مقام بتوانند دست پیدا کنند! در صورتی که انفاق و دادن غذا در حالی که انسان خودش گرسنه باشد، کار ساده‌ای نیست و از دست هر کسی برنمی‌آید، چه برسد به اینکه در قبال این دادن، هیچ ذره‌ای توقع  تشکر و قدردانی در دل او نباشد! با خلوص کامل و به خاطر خدا این کار را انجام بدهد! خدا مخصوصا طعام می‌آورد،  چون انسان از خیلی چیزها هم که بگذرد، از غذا نمی‌تواند بگذرد. این کار خیلی بزرگی است،‌و مقام بسیار بلندی است، که «عباد الله» به آن رسیده‌اند و این یعنی نهایت انقطاع او از دنیا و رسیدن به خدا، انسان می‌تواند خودش را امتحان کند و یک روز روزه باشد، در حالی که خودش نیاز شدیدی دارد غذای خود را بدهد، فردا هم، پس فردا هم.
انسانی که از طعام «علی حبه» بتواند بگذرد! خیلی حرف است. یعنی او بتواند دنیا را در نظر خودش مچاله کند و بی‌مقدار و بی‌ارزش بداند. [ نظرات / امتیازها ]