(فقال انا ربکم الاعلی ):(آنگاه گفت : من پروردگار بزرگ شما هستم ) [ نظرات / امتیازها ]

من والاترین معبود شما هستم‌!.

طغیانگری که گول غفلت تودّ مردمان‌، و اطـاعت کورکورانۀ ایشان را خورده است همچون سخنی را گفته است‌. آخر طاغیان را چیزی بسان غفلت تودۀ مردمان و رام شدن و اطاعت کردن و فرمانبرداری ایشان گول نمی‌زند و فریب نمی‌دهد. طغیانگر جز فردی نیست‌ که در حقیقت هیچ ‌گونه قدرت و تسلّطی ندارد، و این توده‌های غافل و رام و خوار است کـه بدو سواری می‌دهند و او را بر کرده خود می‌نشانند و راه می‌برند، و او هم سوار می‌شود و افسار ایشان را به دست می‌گیرد و هر گونه و هر کجا بخواهد آنان را سر می‌دهد و راه می‌برد! آنان گردنهایشان را برایش دراز می‌کنند : او هم ایشان را می‌گـسلد! سرهایشان را برایش خم می‌کنند و او هم بر گردۀ ایشان می‌نشیند! آنان از حقّ عزّت و کرامت خود برایش درمی‌گذرند و او هم طغیان و سرکشی می آغازد!

توده‌های مردم این کارهای ناروا را به دو سبب انجام می‌دهند: از یک جهت چون ‌گول می‌خورند و فریب داده می‌شوند، و از جهت دیگر چون می‌ترسند. ایـن چنین ترس و هراسی هم جز از و هم و گمان سرچشمه نمی‌گیرد. شخصی طغیانگر کـه یک نفر است ممکن نیست ا‌ز هزارها و میلیونها نفر قویتر و نیرومندتر باشد، به شرط این‌ که این توده‌ها به انسانیّت خود پی ببرند، و عزّت و کرامت و آزادی خود را درک بکنند. فرد فرد توده‌های مردم از لحاظ نیرو و توان با شخص طغیانگر برابر و همتا است‌، ولی طغیانگر توده‌ها را گول می‌زند و به خیال ایشان چنین می‌اندازد که او می‌تواند برایشان کاری بکند، و چیزی برای سرکوبی آنان در اختیار دارد ! ممکن نیست هرگز فردی در میان ملّت بزرگواری طغیان و سرکشی بیاغازد. ممکن نیست هرگز فردی در میان ملّت خردمند و راهیابی سر به طغیان بردارد. ممکن نیست هرگز فردی در میان ملّتی طغیانگری و سرکشی کند که پروردگارشان را بشناسند و بدو ایمان داشته باشند و آنان نمی‌پذیرند فردی از آفریدگان یزدان را بپرستند و پرستش بکنند، فردی‌ که نمی‌تواند بدیشان زیان و سودی برساند و ایشان را راهیاب گرداند.

ولی فرعون در قوم خود غفلت و ذلّت و خالی بودن دل از ایمان دید. این امر او را جرأت بخشید این سخن کفر آلود بزهکارانه را بگوید و فریاد برآورد:(أَنَا رَبُّکُمُ الأعْلَى) (٢٤)

من والاترین معبود شما هستم‌!.

او هرگز نمی‌توانست همچون سخن زشت و پلشتی را بر زبان براند اگر ملّت را آگاه و بزرگوار و مؤمن می‌دید، و آن ملّت می‌دانست که فرعون بندۀ ضعیفی است و بر چیزی توانائی ندارد، و اگر مگس چیزی را از او برباید و سلب نماید، نمی‌تواند آن چیز را از آن مگس رها نماید!

در برابر این گردن ‌افرازی بیشرمانه‌، و به دنبال آن طغیان زشت و پلید، نیروی بزرگ به جنبش و خروش افتاد:
[ نظرات / امتیازها ]

1 - قوم فرعون، معتقد به خدایانى متعدد
2 - فرعون، خود را خداى مردم مصر قلمداد کرده، رتبه اش را از تمامى خدایان آنان برتر مى خواند.
3 - فرعون، در حضور مردم و با صداى بلند، خود را برترین تصمیم گیرنده درباره اداره زندگانى و تدبیر امور آنان معرفى کرد.
فرعون ـ براساس دیگر آیات قرآن ـ هم خود را «اله» مى خواند و هم براى خود «الهى» غیر خدا مدعى بود. بنابراین برگزیدن تعبیر «ربّ اعلى» درباره خود، براى تصریح به این نکته است که در رشد و تربیت مردم نیز، تصمیم اصلى را او مى گیرد.
4 - فرعون، بر تمام امور زندگانى مردم مصر مسلّط بود.
5 - ادعاى ربوبیت برتر، موضع گیرى فرعون در برابر طرح توحید ربوبى از سوى موسى(ع)
جمله «و أهدیک إلى ربّک» در آیات پیشین، سخنى بود که موسى(ع)، آن را با توجه به انکار ربوبیت خداوند از سوى فرعون، مطرح ساخت. فرعون در واکنش به این دعوت، برترین ربوبیت را براى خود قائل شد.

[ نظرات / امتیازها ]

به باور پاره‏اى منظور او این بود که: این من هستم که به هرکس دلم خواست مى‏توانم زیان و آسیب وارد آورم، امّا هیچ کس نمى‏تواند به من آسیب و زیانى برساند! و بدین سان به بدترین دروغ و گناه دست زد، چراکه این وصف تنها از آن خدایى است که او و همه پدیده‏ها و انسان‏ها را آفریده است و نه وصف عنصر بى‏مقدار و تجاوزکارى چون او یا دیگر استبدادگران.
و به باور پاره‏اى دیگر، او ضمن انکار خداى یکتا، بت‏ها را خدا شمرد و خود را برترین پروردگار آنها و مردم در بند استبداد عنوان داد! [ نظرات / امتیازها ]