توضیح : این مطلب در روح المعانى، (ج 30، ص 23) بیان شده است.

نظرات سایر مفسرین:

بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) گفته‏اند: منظور تنها آن فرشتگانى هستند که ارواح مؤمنین را قبض نموده و به ملایمت و مدارا از بدن‏ها بیرون کشیده، رهایشان مى‏کنند تا استراحت کنند، مثل کسى که چیزى را در آب شنا مى‏دهد بعد کنارش مى‏گذارد، ملائکه هم یک عمر جان را در بدن شنا مى‏دهند و بعد از مرگ رهایش مى‏کنند تا به استراحت بپردازد.

بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) گفته‏اند: فرشتگانیند که بسرعت از آسمان نازل مى‏شوند.
بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) گفته‏اند: ستارگانى هستند که به حکم آیه: «کُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ» (الأنبیاء/33) هر یک در مدار خود شناورند.
بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) گفته‏اند: مراد اسبان مجاهدین است، که در میدان جنگ مى‏دوند.
بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) هم آن را عبارت دانسته‏اند از مرگ‏ها که در نفوس جانداران شناورند.
بعضى دیگر (تفسیر ابى سعود، ج 19، ص 193) عبارت دانسته‏اند از: کشتى‏هاى شناور در دریاها.
بعضى دیگر (روح المعانى، ج 30، ص 25) گفته‏اند: ابرها هستند.
بعضى دیگر (روح المعانى، ج 30، ص 25) گفته‏اند: حیوانات دریایند.

علامه طباطبایی: ولى خواننده محترم توجه دارد که سیاق آیات پنجگانه (1-5) سیاق واحدى متصل و شبیه به هم است، و با بیشتر اقوالى که از نظر شما گذشت نمى‏سازد، چون اقوال مذکور معناى سوگند را در این پنج مورد، مختلف دانسته سوگند اول را مربوط به ملائکه قبض روح کفار، و دومى را مربوط به وحشیان، و سومى را راجع به کشتى‏هاى شناور، و چهارمى را مربوط به مرگ و میرى که از آرزوها سبقت مى‏گیرند، و پنجمى را مربوط به افلاک مى‏دانند.

علاوه بر این بیشتر آنها دلیلى بر اثبات قول خود ندارند، نه از متن آیه، و نه از سیاق، دلیلشان تنها این است که لفظ آیه از نظر لغت با فلان معنا مى‏سازد، و در آن استعمال شده، حال یا بطور حقیقت و یا بطور مجاز.
از این هم که بگذریم بیشتر آن اقوال، با سیاق آیات سوره که سخن از روز قیامت دارد، و بر وقوع آن استدلال مى‏کند، مناسبت ندارد، با اینکه در سوره مرسلات دیدیم که همه سوگندهایش با مفاد سوره که آن نیز در باره قیامت بود سازگارى داشت، و درست سوگند با جوابش مناسب بود. [ بستن توضیحات ]