(فان الجنه هی الماوی ):(همانا بهشت جایگاه اوست )در اینجا به ذکر طائفه دوم می پردازد که از نظر صفات در نقطه مقابل طاغیان قراردارند، اینان از مقام پروردگار خود خائفند، یعنی از مرحله ربوبیت خدا که مبدأ مغفرت و رحمت او و نیز مبدأ عقاب شدید اوست و صفات کریمه دیگر که لازمه ذات اوست ،مانند: علم ، قدرت ، قهر، غلبه ، رحمت و غضب هراسانند.و در نتیجه همین خوف ، نفس خود را از هواها و تمایلات بازداشته و طاعت حق رابر هوای نفس ترجیح می دهند (هر چند که گاهی در اثر ضعف نفس ونادانی مرتکب معصیت شوند، اما هرگز در مقام استکبار حق نیستند) وهمینکه در مقام نهی از نفس خودهستند خداوند هم واسع المغفرت است و از خطاهای کوچک آنها در می گذرد وجایگاه ایشان رادرآخرت ،بهشت جاویدقرارمی دهد. [ نظرات / امتیازها ]

1 - بهشت، تنها جایگاه نهایى براى خداترسان رهیده از هواى نفس
فإنّ الجنّة هى المأوى
جمله «فإنّ الجنّة...» به دلیل وجود «ال» جنس در خبر، دلالت بر حصر دارد.

2 - بهشت و پاداش هاى اخروى، برخاسته از مقام ربوبیت خداوند است.
من خاف مقام ربّه ... فإنّ الجنّة هى المأوى

3 - بى پروایى در برابر خداوند و پیروى از هواى نفس، مانع ورود به بهشت است.
و نهى النفس عن الهوى . فإنّ الجنّة هى المأوى
[ نظرات / امتیازها ]