1) این سوره، هفده آیه دارد و در مکّه نازل شده است.
نام سوره برگرفته از آیه اول است و به معناى کوبنده مى‏باشد.
محور مطالب این سوره دو چیز است: یکى هشدار نسبت به معاد و دیگرى نعمت قرآن و جایگاه والاى آن.
توجّه دادن انسان به منشأ وجودى‏اش که آبى پست و ناچیز بوده است، زمینه پذیرش قدرت لایزال الهى بر آفرینش دوباره انسان و حضور او در دادگاه رسواگر قیامت را فراهم مى‏آورد و اینها همه برگرفته از وحى صادق آسمان است که مخالفان آن را شوخى مى‏پندارند، در حالى که قطعى و حتمى است و هرچه کافران علیه آن توطئه کنند، به خودشان بازمى‏گردد. [ نظرات / امتیازها ]

1) «طارق» به معناى کسى است که در شب وارد شود و در را بکوبد. «طَرق» کوبیدن و «مِطرقة» وسیله کوبیدن است و «طریق» به راه گفته مى‏شود، زیرا زیر پا کوبیده مى‏شود. [ نظرات / امتیازها ]

3) «ثاقب» به معناى سوراخ کردن است، گویا این ستاره با نور خود تاریکى شب را سوراخ مى‏کند. [ نظرات / امتیازها ]

1) طبق روایتى از امام صادق (علیه‌السلام) مراد از طارق، ستاره زُحَل است که ستاره امیرالمؤمنین و اوصیاى اوست.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

1) اشعث بن قیس که از منافقان بود، شبانه حلوایى براى حضرت على (علیه‌السلام) آورد و در خانه را زد تا با هدیه حلواى شب، در روز مرتکب خلافى شود. حضرت، نام او را که شبانه در خانه‏اش را کوبید، طارق نامید.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

4) مشابه آیه 4 این سوره را در سوره انفطار مى‏خوانیم: «و انّ علیکم لحافظین کراماً کاتبین یعلمون ما تفعلون» بر شما نگهبانانى گماشته شده که بزرگوارانه، بدون کینه و سوء ظنّ، کارهاى شما را مى‏نویسند و آنچه انجام مى‏دهید مى‏دانند. [ نظرات / امتیازها ]

1) " طارق" از ماده"طرق" به معنای کوبیدن است و چون درهای خانه ها را به هنگام شب می بستند و کسی که شب وارد می شد، ناچار بود در را بکوبد، به اشخاصی که در شب وارد می شدند، طارق گویند؛ اما قرآن در اینجا طارق را تفسیر کرده و می گوید: این مسافر شبانه همان ستاره درخشانی است که در آسمان ظاهر می شود و به قدری بلند است که گویی می خواهد سقف آسمان را سوراخ کند و نورش به قدری خیره کننده است که تاریکی ها را می شکافد و درون چشم آدمی نفوذ می کند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

1)
این سوره مبارکه دارای دو سیاق است:

سیاق اول: آیات ۱ تا ۱۰

سیاق دوم: آیات ۱۱ تا ۱۷

بررسی سیاق اول:

سوگند و جواب در بحث قبلی بررسی شد و به طور اجمال به آن اشاره می‌شود.

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ (١)

سوگند به آسمان و سوگند به طارق.

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ (٢)

چه چیز تو را آگاه کرد که طارق چیست؟

النَّجْمُ الثَّاقِبُ (٣)

ستاره‌ای است که نفوذکننده است.

إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ (۴)

هیچ نفسی نیست مگر که بر او نگهبان و حافظی باشد.

یعنی جلوی نابودی و هلاک آن را بگیرد.

نفس معنای عمومی دارد، به این معنا که هر موجودی که نفس دارد را، شامل می‌شود ولی این در دلالت استقلالی است ولی در دلالت ارتباطی با توجه به ادامه آیات دراین سوره مراد از نفس در اینجا انسان است. [ نظرات / امتیازها ]

1)


حیثیت قسم که تاکید می‌کند.
ما که آسمان با این عظمت را حفظ می‌کنیم، و بر حفظ شما قادریم.
این سخن و خبری که به تو می‌رسد، از همین راهی می‌گذرد که محافظت شده است و هیچ شکی در آن نیست.

[ نظرات / امتیازها ]

1)


قدرت خدا بر حفظ و بازگرداندن انسان در قیامت.

خدا بر نفس هر انسانی نگهبانی گماشته است تا او را حفظ کند و قدرت برگرداندن انسان را دارد.

توضیحی در مورد حفظ

در سوره انفطار می‌فرماید:

«و ان علیکم حافظین»، «کراما کاتبین» و در اینجا می‌فرماید: «و ان کل نفس لما علیها حافظ».

در سوره مبارکه انفطار حفظ را با «کراما کاتبین» توضیح داده یعنی در حفظ یک معنای ثبت و ضبط اعمال وجود دارد، ولی در اینجا به «کراما کاتبین» نزده است و اگر بخواهیم، از حفظ یک معنایی ارائه بدهیم، باید بگوییم که نفسی که حفظ می‌شود، یعنی چه؟

هر انسانی یک وجود اکتسابی دارد، یعنی هر انسانی نفسی برای خودش با خلقیّات و رفتارها و تصمیمات خودش ساخته است، این قدرت بازسازی نفس از روی نفس موهبتی است که خدا به انسان داده است، حالا خودش با اخلاق و رفتار و عقیده خودش، خودش را می‌سازد و هر کسی هم یک جور می‌سازد.

در آنجایی که می‌فرماید: إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ (۴) مراد این نیست که تو بعد از مرگت نابود نمی‌شوی، فارق از نظر به اخلاقیاتت و فارق از نظر به اعتقاداتت، نه! بلکه تو انسانی هستی با این اعتقادات و با این خلقیات و با این سابقه رفتاری، همه چیز آن عینا حفظ می‌شود، و وقتی که در قیامت می‌خواهی برگردی، بی‌کم وکاست به همان شکلی که بودی برمی‌گردی.

پس این حافظی که همه خلقیات و عقاید و رفتارهای انسان را حفظ می‌کند، این حافظ «کراما کاتبین» هم هست.

[ نظرات / امتیازها ]

1)


دلیل این که سیاق جدا شده است، این است که در آیات قبلی چهارچوب بحث آیات، بحث معاد است:

اولا خدا قدرت بر حفظ انسان را دارد.

ثانیا قدرت برگرداندن انسان را دارد.

ولی این سیاق سخن از این است که این سخن قول فصل است و حق و باطل را از هم جدا می‌کند و سخن شوخی نیست، اینها کید می‌کنند و من هم برای اینها کید می‌کنم و مهلت دادن من همان کید من نسبت به اینهاست.

پل ارتباطی سیاق

پس این سیاق سخن از قرآن است. پل ارتباطی این سیاق با سیاق قبلی «انه» هست، چرا که ضمیر «ه» در «انه» به سیاق قبلی برمی‌گردد، یعنی آنچه که گفتیم، قول فصل است و شوخی نیست.

إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا (١۵)وَأَکِیدُ کَیْدًا (١۶)فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا (١٧) فضای این

سخنان معلوم می‌شود که فضا این است که کافران سخن خدا را که همان إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ (۴) و إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ (٨) است، هزل می‌شمارند و به شوخی گرفته‌اند، التبه با تمام مراتب قال و حالش.

کید کافران همان شوخی گرفتن قرآن است.

و به شوخی گرفتن اینها را خدا تعبیر به کید می‌کند، کید اینها این است که در خیال خودشان می‌خواهند این سخن را از اثر بیندازند، برخورد هزل آمیز با این سخن می‌کنند، طوری با این سخن برخورد می‌کنند که گویا سخنان بیهوده و لغوی شنیده‌اند، این کید اینهاست و کیدشان پاسخ دارد و کید ما هم مهلت دادن است.

سوره دو گام برداشته است:

گام اول:

در گام اول سوره به نظام حفظ آسمان سوگند یاد کرده و بر اساس این سوگند فرموده که انسانها حفظ می‌شود، و رجعت هم اتفاق می‌افتد و این رجعت هم روزی است که آنچه که در درونهای آنهاست، آشکار می‌شود و هیچ قوت و یار یاوری ندارند.

برای این سخن در اول سوره سوگند یاد می‌کند که سوگندی بسیار متین بود به این معنا که حافظ آسمان حافظ انسان هم می‌تواند باشد، و نیز از سلامت سخنی که به آنها رسیده است، خبر داد و بعد هم بر قدرت خدا بر رجعت استدلال کرد که کسی قرار است شما را برگرداند که قدرت حفظ شما را دارد و قدرت خلق اولیه شما را دارد و شما را از ماء دافقی خلق کرده است، این بیان یک بیان متین و جامعی برای معاد است.

کافران این بیان که شنیده‌اند، آن را به شوخی می‌گیرند و این کید آنهاست.

گام دوم

به مناسبت این فضایی که پیش می‌آید، گام دوم این سوره برداشته می‌شود:

در این گام سوره قسم می‌خورد که سخنانی که در سیاق اول بیان شد شوخی نیست، ولی سوگندی که می‌خورد متناسب است.

در سیاق اول سوگند مربوط (البته منحصر در فضای وحی نبود) فضای وحی بود و خود سیاق مربوط به معاد و باز گرداندن انسان است.

در سیاق دوم سوگند مربوط به معاد است و خود سیاق مربوط به وحی است.

سوگند و جوابهای این سوره به صورت ضربدری باهم در ارتباطند، به این معنا که سوگندهای سیاق اول با جواب قسم سیاق دوم ارتباط دارد و سوگندهای سیاق دوم با جواب قسم سیاق اول در ارتباط است، و این ارتباط داشتن، به معنای نفی ارتباط سوگندها با جوابهای خودشان نیست، بلکه علاوه بر آن ارتباط، یک ارتباط در کنار آن است و این ارتباط کل سوره را به هم متصل می‌کند.
[ نظرات / امتیازها ]

1)

پاسخ نیرنگ منکران حفظ و بازگرداندن انسان.

کافران که منکران حفظ انسان و قدرت خدا بر بازگرداندن او هستند، در فضایی آمیخته با نیرنگ انکار خود را ادامه می‌دهند و سخنان خدا را جدی نمی‌دانند، آنان بدانند که سخنان قرآن حق را از باطل جدا می‌کند و شوخی نیست و فرصت داده شده به ایشان فرصتی اندک و از باب مکر خدا در برابر مکر آنان است. [ نظرات / امتیازها ]

1)

در اینجا نوع بعث، در تبادر اولیه معاد جسمانی را شامل نمی‌شود مگر اینکه در روی کلمه نفس مطالعه بیشتری شود، ولی در سوره‌های دیگری مانند سوره قیامت به معاد جسمانی هم اشاره شده است.

یک نکته‌ای در مورد معاد جسمانی:

در روایات هست که وقتی که انسان می‌میرد و در قبر گذاشته می‌شود، همه اجزای آن پوسیده می‌شود و از بین می‌رود به جز یک اجزای کرم مانندی، که در آستانه قیامت بارانهایی می‌بارد و این اجزای کرم مانند، فعال می‌شوند و به جسم انسان را به وجود می‌آورند.

در علم امروزی اگر بخواهیم این اجزاء کرم مانند را تفسیر کنیم، همان DNA انسان است که در علم زیست شناسی و بیولوژیک آن را به شکل کرم مانند به هم پیچیده نشان می‌دهند، و تمام ژنهای انسان روی آن هست که دارای تمام خلقیات و خوصوصیات انسان است. هر رشته DNA شامل واحدهای اطلاعات ژنتیکی سلول است که درون هسته سلول قرار دارد و حیات سلول به آن وابسته بوده و نیز مسئول انتقال اطلاعات بیولوزیکی به سلولهای نسل بعد است.

و در مورد اینکه در قرآن هم می‌فرماید که ما حتی سر انگشتان آنها را هم جمع می‌کنیم مراد این نیست که با همین اجزای مادی!

شبهات فراوانی درست کرده‌اند مانند شبهه آکل و ماکول، که چطور ممکن است این مقدار از خاک، که خاک بدن چند نفر است، در روز قیامت به چند انسان تبدیل شود؟

علم امروز ثابت کرده است که غالب سیستمهای بدن انسان هر هفت سال یک بار عوض می‌شود و غیر از سیستم عصبی که تا آخر ثابت است، و مطالب دیگری که در این زمینه وجود دارد.

ولی خدای متعالی که می‌فرماید من جسم شما را حتی سر انگشتانتان را جمع می‌کنم،‌ می‌تواند ناظر به همین معنا باشد که ما بر اساس همان ساختار DNI خاک جمع می‌شود ولی همان انسان را می‌سازد.
[ نظرات / امتیازها ]

1)


می خواهند حقیقت بازگشتن پس از مرگ برای محاسبه و جزا را انکار کنند؛ به همین منظور به انکار مقدمه آن می­پردازند و می گویند اگر قرار بر بازگرداندن مردگان و رسیدگی به امورشان است، باید همه مردگانِ بی شمار آدمیان با تمام افکار، گرایشها و اعمالشان حفظ شوند؛ در غیر این صورت، خبر معاد، خبر از امری غیر واقع خواهد بود؛ حال کیست که حفظ انسانها را ضمانت کند؟ اصلا مگر چنین امری ممکن است؟!

کافی است به نظام حفظ آسمان نظر کنند. آسمان با این عظمت، با اجرام نورانی حفظ می شود. آیا یادآوری سیستم حفظ آسمان برای تأکید بر حقیقت حفظ انسان، کافی نیست؟ آری، بی تردید بر هر انسانی حافظ و نگهبانی گمارده شده است تا او و عقاید و علایق و رفتارهایش را حفظ کند. حال که چنین است، آدمی خودش را با آسمان مقایسه کند و به مادّه اولیه خلق خویش نظر کند. حفظ آسمان دشوارتر است یا حفظ موجودی کوچک که از قطره آبی جهنده آفریده شده است؟ او باید بداند خدایی که این موجود را آفریده، توان حفظ کردن و بازگرداندن او را نیز دارد.

مکر می کنند و این حقیقت را جدّی نمی دانند. پاسخ خدا تأکیدی دوباره و خبر دادن از مکری دربرابر مکر ایشان است. مکر خدا فرصتی است که به آنان می دهد تا در خیال باطلشان غوطه ور شوند و با بدترین عذابها مواجه گردند.

تأکید بر قدرت خدا برای حفظ و بازگرداندن انسان و هشدار به منکران مکّار

بی تردید خدا بر هر نفسی حافظی گماشته است که او را حفظ می کند و قدرت بازگرداندن انسان را نیز دارد. منکران این حقیقت بدانند که این سخن، جدّی است و فرصتِ داده شده به ایشان، از باب مکر خدا دربرابر مکر آنان است.
[ نظرات / امتیازها ]

1)


این سوره مبارکه دارای دو سیاق است: آیه ۱ – ۱۰ و آیه ۱۱ – ۱۷٫

وجه گسست سیاق دوم از سیاق نخست: انفصال ادبی، پایان سیر مفهومی مربوط به معاد و آغاز سیر مفهومی مربوط به قرآن کریم و سوگندهای آیه یازدهم و دوازدهم. گفتنی است که سوگندهای مکرر، یکی از اسلوب های آغاز سوره­هاست و به کار رفتن آن در وسط یک سوره می تواند نشانه ای از آغاز سیاق جدید باشد.
[ نظرات / امتیازها ]

1)


فضای سخن و جهت هدایتی سیاق نخست

فضای سخن: سوگندهای آیه ۱ تا ۳ برای تأکید مفهوم آیه ۴ و نشانه فضای ابهام و تردید یا انکار نسبت به امکان حفظ نفس است. محتوای آیه ۵ تا ۸ حاکی از فضای شک و تردید یا انکار نسبت به قدرت خدا برای بازگرداندن انسان پس از مرگ است. از تفرع آیه ۵ تا ۸ بر آیه ۱ تا ۴ می توان نتیجه گرفت که انکار حفظ نفس برای انکار قدرت خدا در بازگرداندن مردگان مطرح می گردد. محتوای آیه ۹ در فضایی بجاست که انکار پیش گفته، صادقانه و منصفانه نباشد و پشتوانه آن، نیات نادرست درونی باشد. محتوای آیه ۱۰ حاکی از فضای غرّه بودن منکران به توان خود و یارانشان است.
جهت هدایتی: محتوای این سیاق در دو فراز بیان شده است: آیه ۱ تا ۴ و ۵ تا ۱۰٫

‌أ. فراز نخست، سوگند و جواب و جهت هدایتی آن در جواب است: تأکید بر گماشته بودن حافظ (نگهبان) بر نفس.

‌ب. فراز دوم: آیه ۵ انسان را دعوت می کند تا به ماده اولیه آفرینش خویش نظر کند. آیه ۶ و ۷ توصیفی از همان مادّه (نطفه) ارائه می دهد و آیه ۸ بر قدرت خدا برای بازگرداندن انسان تأکید می کند. می توان فهمید که هدف از توجه دادن انسان به مادّه اولیه خلق خود، توجه دادن او به قدرت خدا بر بازگرداندن انسان پس از مرگ است.

فراز دوم با «فاء» فصیحه بر فراز نخست متفرع شده است و حاصل این تفرع با این بیان قابل طرح است: حال که بر هر نفسی نگهبانی گماشته شده است تا او را حفظ کند، پس انسان به ماده اولیه خلقت خویش نظر کند تا نسبت به قدرت خدا بر بازگرداندن خود پس از مرگ، یقین کند. این بیان نشان می­دهد که تأکید بر گماشته بودن نگهبان بر نفس، مقدمه ای برای بیان قدرت خدا بر بازگرداندن انسان است؛ بنابراین جهت هدایتی این سیاق چنین است: «قدرت خدا بر حفظ و بازگرداندن انسان: خدا بر نفس هر انسانی نگهبانی گماشته است تا او را حفظ کند و قدرت بازگراندن انسان را دارد».

فضای سخن و جهت هدایتی سیاق دوم

فضای سخن: سوگندهای آیه ۱۱ و ۱۲ برای تأکید مفهوم آیه ۱۳ و ۱۴ و نشانه فضای ابهام و تردید یا انکار نسبت به قاطعیت و جدّیت سخنان خدا درباره حفظ نفس انسانی و بازگرداندن آن است. صدق آیه ۱۵ حاکی از حاکمیت مکر بر فضای انکار است. بجا بودن آیه ۱۶ و ۱۷ نشان دهنده آن است که رسول خدا (صلی‏الله‏علیه‏وآله) براثر شدت فشار ناشی از مکر منکران، در آستانه تقاضای پایان دادن به دشمنی مکّارانه آنان از خداست.
جهت هدایتی: محتوای این سیاق نیز در دو فراز بیان شده است:

‌أ. فراز نخست، سوگند و جواب و جهت هدایتی آن در جواب است: تاکید بر این حقیقت که سخن سیاق پیشین، حق را از باطل جدا می کند و شوخی نیست.

‌ب. فراز دوم: آیه ۱۵ از کید کافران نسبت به سخن سیاق پیشین خبر می دهد و آیه ۱۶ و ۱۷ از کید خدا دربرابر کید آنان سخن می گوید و می فهماند که کید خدا درباره منکران نیرنگ باز، فرصت دادن به آنان است. بدین ترتیب این فراز متضمن تهدید و هشدار به کافران نیرنگ باز است.

با توجه به ارتباط سیاقی دو فراز فوق، می توان نتیجه گرفت که تأکید فراز نخست در جواب نیرنگ بازان کافر است؛ چه اینکه تهدید و هشدار آیه ۱۶ و ۱۷ نیز در جواب نیرنگ بازی آنان است؛ بنابراین جمع این دو فراز با این بیان قابل طرح است: «پاسخ نیرنگ منکران حفظ و بازگرداندن انسان: کافران که منکر حفظ انسان و قدرت خدا بر بازگرداندن او هستند، در فضایی آمیخته با نیرنگ، انکار خود را ادامه می دهند و سخنان خدا را جدّی نمی دانند. آنان بدانند که سخنان قرآن، حق را از باطل جدا می کند و شوخی نیست و فرصتِ داده شده به ایشان، فرصتی اندک و از باب مکر خدا دربرابر مکر آنان است».

فضای سخن و جهت هدایتی سوره

فضای سخن: با توجه به آنچه گذشت، فضای این سوره، انکار امکان حفظ نفس است که به منظور انکار قدرت خدا برای بازگرداندن انسان پس از مرگ صورت می گیرد. این انکار که ناشی از نیات سوء منکران است، تا جایی پیش رفته است که سخنان خدا برای اثبات امکان حفظ نفس و قدرت بر معاد، با طرحی مکّارانه، شوخی و هزل معرفی می شود و به این ترتیب، پیامبر اکرم (صلی‏الله‏علیه‏وآله) در شرف تقاضای نابودی منکران از خدا قرار می گیرد.
جهت هدایتی: چنان که مشخص است، سیاق دوم در طول سیاق نخست ایفای نقش می کند و جهت هدایتی همان سیاق را تقویت و تثبیت می کند؛ بنابراین جهت هدایتی سوره چنین خواهد بود: «تأکید بر قدرت خدا برای حفظ و بازگرداندن انسان و هشدار به منکران مکّار: بی تردید خدا بر هر نفسی حافظی گماشته است که او را حفظ می کند و قدرت بازگرداندن انسان را نیز دارد. منکران این حقیقت بدانند که این سخن، جدّی است و فرصتِ داده شده به ایشان، از باب مکر خدا دربرابر مکر آنان است».

[ نظرات / امتیازها ]

1) «طارق» به معناى کسى است که در شب وارد شود و در را بکوبد. «طرق» کوبیدن و «مطرقة» وسیله کوبیدن است و «طریق» به راه گفته مى‏شود، زیرا زیر پا کوبیده مى‏شود.
«ثاقب» به معناى سوراخ کردن است، گویا این ستاره با نور خود تاریکى شب را سوراخ مى‏کند. «صلب» به معناى محکم و مراد از آن، ستون فقرات پشت است و «ترائب» به استخوان‏هاى سینه گفته مى‏شود.
«تُبْلَى» از «بلوى» به معناى آزمایش است که عامل آشکار شدن حقیقت‏هاست.
طبق روایتى از امام صادق علیه السلام مراد از طارق، ستاره زُحَل است که ستاره امیرالمؤمنین و اوصیاى اوست. «1»
اشعث بن قیس که از منافقان بود، شبانه حلوایى براى حضرت على علیه السلام آورد و در خانه را زد تا با هدیه حلواى شب، در روز مرتکب خلافى شود. حضرت، نام او را که شبانه در خانه‏اش را کوبید، طارق نامید. «2»
مشابه آیه 4 این سوره را در سوره انفطار مى‏خوانیم: «وَ إِنَّ عَلَیْکُمْ لَحافِظِینَ کِراماً کاتِبِینَ یَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» بر شما نگهبانانى گماشته شده که بزرگوارانه، بدون کینه و سوء ظنّ، کارهاى شما را مى‏نویسند و آنچه انجام مى‏دهید مى‏دانند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

1) بسم الله الرحمن الرحیم
ماده" طرق" در اصل به معناى زدن به شدت است، به طورى که صدایش به گوشها برسد. و" مطرقه- چکش" را هم به همین جهت مطرقه مى‏گویند، و نیز اگر راه را طریق گفته‏اند باز به این مناسبت است که رونده با پا بدان مى‏کوبد و صداى پایش به گوشها مى‏رسد. ولى به تدریج در پیمودن طریق استعمال شده و در آن شایع گشت، و سپس اختصاص یافت به آمدن از سفر در هنگام شب، و این نیز بدان مناسبت بود که غالبا شخصى که شبانه از راه مى‏رسد همه درها را بسته مى‏بیند، و ناگزیر در را مى‏کوبد، و سپس استعمالش در هر چیزى که شب ظاهر شود شایع گشت، مانند ستارگان که در شب پیدا مى‏شوند، و در آیه همین معنا منظور است. [ نظرات / امتیازها ]

1) سوره طارق در مکه نازل شده و شامل هفده آیه و شصت و یک کلمه و دویست و سی و نه حرف میباشد.

در خواص و ثواب تلاوت این سوره ابن بابویه از حضرت صادق(ع) روایت کرده فرمود: هر کس سوره طارق را تلاوت کند روز قیامت نزد خداوند با قرب و منزلت و اهل بهشت خواهد بود.

در خواص القرآن از پیغمبر اکرم(ص) روایت کرده فرمود: هر کس این سوزه را قرائت کند به. تعداد ستارگان حسنات برای او نوشته شود.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

3) در رابطه با بحث تصور مصداق اینکه قابل رصد است که انسان مومن در جهت کشف مصداق نیز باشد و با توجه به گستردگی علوم قرن حاضر میتوان برای بعضی از عنوانین مذکور مصداق عنوان کرد، مثلا در رابطه با این ایه بحث طارق و اگاهی بعدی که در ایه سوم نسبت به ان داده شده(نجم ثاقب) میتوان ذکر نوعی از اجرام اسمانی اشت که به شدت هسته سنگینی دارند و به شدت به دور خود میچرخند و اشعه ایکس از خود گسیل میکنند حالت تپنده دارتد(ستاره نوترونی) [ نظرات / امتیازها ]