در اینجا سؤالى پیش مىآید، که چرا در آیه قبل روشن شدن زمین را با صیغه ماضى تعبیر کرد، و فرمود: «جلاها» و در این آیه مساله فرا گرفتن شب در روى زمین را با صیغه مضارع تعبیر کرده، آنجا فرموده: «وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها»، و اینجا مىفرماید: «وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشاها»، با اینکه ممکن بود بفرماید «و اللیل اذا غشیها»، و یا در آنجا بفرماید: «و النهار اذا یجلیها»؟.
پاسخ این سؤال این است که: با این تعبیر خواست بر حال حاضر دلالت کند، و اشاره کند به اینکه در ایام نزول آیه که آغاز ظهور دعوت اسلامى بوده، تاریکى فجور زمین را پوشانده بود، قبلا هم گفتیم که باید بین قسم و مطلبى که برایش قسم مىخورند نوعى تناسب و ارتباط باشد، و اگر فرموده بود: «و اللیل اذا غشیها» سخن از تاریکى رانده بود، ولى به تاریکى جهل و فسق حال حاضر اشاره نشده بود، جواب دیگرى که مىتوان داد این است که به منظور رعایت فواصل فرمود: «یغشیها» (و لیکن این جواب به نظر تمام نمىرسد چون اگر فرموده بود «و اللیل اذا غشیها» نیز رعایت فواصل شده بود، و بلکه بهتر رعایت شده بود، چون آیه قبلى هم با فعل ماضى «جلاها» ضم شده، «مترجم»).
[ نظرات / امتیازها ]