#یـک داسـتـان عـبـرت انـگـیز! در اینجا سرگذشتهاى بسیارى نقل شده که همه تاکیدى است بر محتواى آیات فوق و درس عبرتى است براى آنها که تکیه بر مال ومقام کرده ، سر تا پا آلوده غرور و غفلت و گناهند، از جمله :.

در ((سـفینة البحار)) از کتاب ((نصائح)) چنین نقل شده : ((هنگامى که بیمارى هارون الرشید در خـراسان شدید شد دستور داد طبیبى از طوس حاضر کنند، وسپس سفارش کرد که ادرار او را با ادرار جـمع دیگرى از بیماران و از افراد سالم برطبیب عرضه کنند، طبیب شیشه ها را یکى بعد از دیگرى وارسى مى کرد تا به شیشه هارون رسید، و بى اینکه بداند مال کیست ، گفت : به صاحب این شیشه بگوئیدوصیتش را بکند، چرا که نیرویش مضمحل شده و بنیه اش فرو ریخته است !.

هارون از شنیدن این سخن از حیات خود مایوس شد، و شروع به خواندن این اشعار کرد:.

ان الطبیب بطبه ودوائه لا یستطیع دفـاع نحب قداتى.

مـا للطبیب یموت بالدا الذى ـــــ قد کـان یبر مثله فیمـا مضى.

((طبیب با طبابت و داروى خود ـقدرت ندارد در برابر مرگى که فرا رسید دفاع کند)).

اگر قدرت دارد پس چرا خودش با همان بیمارى مى میردـ که سابقا آن رادرمان مى کرد))؟!.

در ایـن هـنـگـام به او خبر دادند که مردم شایعه مرگ او را پخش کرده اند، براى این که این شایعه بـرچـیـده شود دستور داد چهارپائى آوردند و گفت : مرا بر آن سوار کنید،ناگهان زانوى حیوان سست شد.

گفت : مرا پیاده کنید که شایعه پراکنان راست مى گویند!.

سپس سفارش کرد کفنهائى براى او بیاورند، و از میان آنها یکى را پسندید وانتخاب کرد، و گفت در کنار همین بسترم قبرى براى من آماده کنید.

سـپس نگاهى در قبر کرد و این آیه را تلاوت نمود: مـا اغنى عنى مـالیه هلک عنى سلطـانیه و در همان روز از دنیا رفت.

در این آیه خداوند اشاره کوتاهى به سرنوشت قوم نوح و مجازات دردناک آنها کرده، مى‏ گوید: «و هنگامى که آب طغیان کرد ما شما را بر کشتى سوار کردیم» (انا لما طغى الماء حملناکم فى الجاریة).
طغیان آب چنین بود که ابرهاى تیره و تار آسمان را پوشانید، و چنان بارانى نازل شد که گوئى سیلاب از آسمان فرو می ‏ریزد، چشمه‏ ها نیز از زمین جوشیدن گرفت، و این هر دو آب دست به دست هم دادند، و همه چیز زیر آب فرو رفت، تنها گروهى که نجات یافتند مؤمنانى بودند که همراه نوح سوار بر کشتى شدند.

فرعونیان با «موسى» و «هارون» به مخالفت برخاستند، و ساکنان شهرهاى «سدوم» به مخالفت با حضرت «لوط» و اقوام دیگر نیز از فرمان پیامبر خود سرپیچى کردند، و هر گروهى از این سرکشان به نوعى عذاب گرفتار شدند، فرعونیان در کام امواج «نیل» که مایه حیات و آبادى و برکت کشورشان بود غرق گشتند، و قوم لوط با زلزله شدید، و سپس «بارانى از سنگ» محو و نابود شدند.

شصت و نهمین سوره قرآن کریم است که مکی و 52 آیه دارد.

حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم فرموده اند: هر کس سوره حاقه را قرائت نماید خداوند در حسابرسی او آسانگیری می کند.

امام صادق علیه السلام نیز فرموده اند: سوره حاقه را زیاد بخوانید زیرا قرائت آن در نمازهای واجب و مستحب از نشانه های ایمان به خدا و رسول اوست، این سوره درباره امیرالمومنین علی علیه السلام و معاویه نازل شده است دین قاری سوره، از او سلب نخواهد شد تا اینکه خداوند را دیدار کند.

در روایتی دیگر از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم آمده ست: هر که یازده آیه از سوره حاقه را بخواند خدای تعالی او را از فتنه دجّال نگاه می دارد و اگر همه سوره را بخواند موجب نورانی شدن او از سر تا پا می شود.

اگر آب شسته شده سوره حاقه را زن بارداری بنوشد طفلش بسیار باهوش و ذکاوت می شود و از آزار دهنده ها و شیاطین حفظ می شود و اگر نوشته آن را زن باردار همراه خود داشته باشد جنین در شکم از هر آفت و سویی حفظ می شود.

آثار و برکات سوره

محافظت جنین و بالا بردن ضریب هوشی طفل

از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم نقل شده است: ...اگر سوره حاقه را بنویسند و زن باردار آن را به همراه خود داشته باشد فرزندی که در شکم دارد به اذن خداوند حفظ می شود و اگر آن را بنویسند پس از شستن آب آن را به طفل شیرخوار بدهند تا بنوشد آن طفل دارای حافظه و هوش بسیار می شود...

امام صادق علیه السلام نیز در روایتی فرمودند: اگر کودکی از آب نوشته شده سوره حاقه بنوشد بسیار باهوش می شود و خداوند او را به سلامت می دارد و به بهترین شکل رشد و نمو می کند.

اگر آب شسته شده سوره حاقه را زن بارداری بنوشد طفلش بسیار باهوش و ذکاوت می شود و از آزار دهنده ها و شیاطین حفظ می شود و اگر نوشته آن را زن باردار همراه خود داشته باشد جنین در شکم از هر آفت و سویی حفظ می شود.

این سوره مسأله" حاقه" یعنى قیامت را به یاد می آورد، در اینجا قیامت را حاقه نامیده، در جاى دیگر قارعه و واقعه خوانده است، و در این آیات سخن را در سه فراز سوق داده، در فصلى به طور اجمال سرانجام امت هایى را ذکر می کند که منکر قیامت بودند، و خداى تعالى آنان را به" اخذى رابیه" (عقوبتى شدید) بگرفت. و در فصلى اوصاف حاقه را بیان می کند، و اینکه در آن روز مردم دو گروهند، یکى اصحاب یمین، و یکى اصحاب شمال، یکى اهل سعادت و دیگرى اهل شقاوت. و در فصل سوم در راستى و درستى خبرها و سخنان قرآن تاکید نموده، آنها را حق الیقین معرفى می کند، و این سوره به شهادت سیاق آیاتش در مکه نازل شده.