1-«عصر» به چه معناست و برای چه خدا به آن قسم می‌خورد؟ این چه ربطی به «در خسران بودن انسان» دارد؟
2-برای نجات از خسران چه باید کرد؟ آیا اخلاق خوب کافی است؟

آدم عاقل هرگز حاضر نمی‌شود دست به سرمایه‌اش بزند، مگر آن که بداند در آن سودی هست. پس خیلی بدیهی است که در کار پرضرر وارد نشود و در انتخاب خود خیلی احتیاط کند. اما اگر اوضاع اقتصادی خیلی بد باشد، طوری که اگر ثروتی در بهترین کار قرار نگیرد، خود به‌خود بی‌ارزش و بی‌فایده می‌شود، آن‌وقت دیگر این فرد لحظه‌ها را غنیمت می‌شمرد تا بهترین سرمایه‌گذاری را بکند.
حالا «عمر» که بهترین و بالاترین سرمایه انسان است لحظه‌به‌لحظه در حال کم شدن- و بلکه تمام شدن- است و این یعنی که چنین سرمایه‌ای خواه‌ناخواه در بازارِ دنیا به هرز می‌رود، مگر آن که کسی بهترین خریدار را پیدا کند.
آری، در این سرپایینیِ ورشکستگی، یک شاهینِ نجات هست که با دو بال «ایمان» و «عمل صالح» پرواز می‌کند. البته این تازه اول ماجراست، چرا که برای رفتن به اوج باید «توصیه به حق» و «توصیه به صبر» به کمک آیند...

وَ الْعَصْرِ (1) إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی‏ خُسْرٍ (2) إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ (3)


سوگند به عصر [زمان، روزگار] (1) که انسان در زیانکارى [و سرمایه عمرش رو به تباهى] است (2) مگر کسانى که [به خدا، و پیامبران و روز قیامت] ایمان آورده‌، کارهاى شایسته انجام دادند و یکدیگر را به [پیروى از] حق [و تداوم آن] سفارش کرده، و به شکیبایى [در اطاعت از خدا و دورى جستن از گناهان و تحمّل ناگواری‌ها] توصیه کردند. (3)