1-قاعده حساس و خطرناک چیست؟ چرا خدا برای بیان آن به تین و زیتون و طور سینا و بلد امین قسم می‌خورد؟
2-آیا انسان به قاعده باور دارد و از راه نجات استقبال می‌کند؟ خدا این انسان را چگونه هشدار و انذار می‌دهد؟

قاعده، قاعده حساس و خطرناکی است. تا حدی که بعضی‌ آن را نمی‌دانند و بعضی باور نمی‌کنند. و البته مهم‌تر از همه، خیلی‌ها که هم می‌فهمند و هم به راست‌بودنش مطمئن می‌شوند، آن را انکار می‌کنند! برای همین خدا به سرزمین انجیر و زیتون و طور سینا و مکه- که سرزمین‌های وحی بر پیامبران است- سوگند می‌خورد تا این قاعده را به انسان بفهماند: «ما انسان را در بهترین قوام آفریدیم و سپس- خود ما- او را تا پایین‌ترین درجات سقوط دادیم!»
عجیب است و وحشت‌ناک! مگر می‌شود؟ این دیگر چه قاعده‌ای است؟ یعنی راه نجاتی وجود ندارد؟ چرا! بازی، بازی دنیاست و قاعده، قاعده طبیعی خلقت. از این قاعده هیچ خلاصی نیست مگر کسی که در همین زمین، راه رهایی را پیدا کند و با اختیار خود آن را انتخاب نماید. اما کدام راه؟ ایمان و عمل صالح. بله، در این پرتگاهِ سقوط، فقط این دو بال است که می‌تواند انسان را به پرواز در آورد و او را نجات دهد که اگر کسی چنین کند، نه تنها از خطر در امان می‌ماند، بلکه به سوی بی‌نهایت می‌رود و به پاداش بی‌پایان می‌رسد.
پس انتظار می‌رود که بعد از فهمیدن این راه حل، انسان‌ها با ذوق و شوق به سوی «ایمان و عمل» صالح شتاب کنند، اما انگار اوضاع برعکس است؛ تازه با فهمیدن این قاعده و این که تنها راه، انتخاب دینی است که پیامبر اعظم آورده است، شروع به تکذیب و انکار او می‌کنند. برای همین خدا پیامبرش را آرام می‌کند و عاقبت این مردمان را به خودش حواله می‌دهد: «ای رسول ما، چه کسی تو را به سبب دینی که از جانب خدا آورده‌ای تکذیب می‌کند؟ مگر خداوند برترین حکم‌کنندگان نیست؟»

وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ (1) وَ طُورِ سینینَ (2) وَ هذَا الْبَلَدِ الْأَمینِ (3) لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ أَحْسَنِ تَقْویمٍ (4) ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلینَ (5) إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ (6) فَما یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ (7) أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحاکِمینَ (8)

سوگند به دو کوه انجیر و زیتون (دو سرزمین دمشق و بیت المقدس)؛ [آنجا که خاستگاه پیامبرانى بسیار است] (1) و سوگند به طور سینا؛ [آنجا که خدا با موسى سخن گفت] (2) و سوگند به این شهر امن (مکّه)؛ [اینجا که سرزمین بعثت تو به رسالت ابلاغ دین خداست] (3) که ما انسان را در نیکوترین قوام آفریدیم. (4) سپس او را به جایگاهى پست¬تر از جایگاه همه فرومایگان باز گرداندیم (5) مگر کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردند که براى آنان پاداشى بى‌پایان خواهد بود. (6) [اینک اى رسول ما، پس از بیان این سنت،] چه کسی تو را به سبب دینی که از جانب خدا آورده¬ای تکذیب می¬کند؟ (7) مگر خداوند برترین حکم¬کنندگان نیست؟ (8)