1-اگر کسی‌ اهل دادن و انفاق کردن باشد، در واقع اهل تقواست؟
2-اگر «دستِ بده» نداشته باشد، در واقع بی‌تقوا و بخیل است؟

این‌که تو چه‌قدر درآمد داری، مهم نیست؛ مهم این است که چه‌قدر «دستِ بده» داری! اصلاً تفاوت آدم‌ها در همین «دادن‌ها» و «ندادن‌ها» است. چون کسی‌که اهل دادن و انفاق کردن باشد، در واقع اهل تقواست؛ یعنی هم از نظر علمی و هم از نظر اعتقادی قبول دارد که نتیجه این انفاق، نیکوترین پاداش‌هاست و برای همین هم عملاً «دست بده» دارد! خب، معلوم است که خدا برای این آدم، بهشت رفتن را آسان می‌کند، آسانی در راه آسانی!
اما اگر «دستِ بده» نداشته باشد، در واقع بی‌تقوا و بخیل است؛ یعنی اصلاً قبول ندارد که قیامتی هست و این عمل نیکوترین نتایج را دارد. پس خدا هم عذابش می‌کند! چه عذابی؟ رفتن به آتش را که به‌خودی‌خود سخت است، برایش آسان می‌کند! حالا باید بیاید و ببیند که وقتی دارد به قعر جهنم سقوط می‌کند، آن‌همه پولی که جمع کرده و از انفاقش بخل ورزیده، به دردش می‌خورد یا نه!
آری؛ انفاق، یک عمل خیرِ معیار است که بهشت یا جهنمی بودن انسان‌ها را تعیین می‌کند.

وَ اللَّیلِ إِذا یغْشى‏ (1) وَ النَّهارِ إِذا تَجَلَّى (2) وَ ما خَلَقَ الذَّکَرَ وَ الْأُنْثى‏ (3) إِنَّ سَعْیکُمْ لَشَتَّى (4) فَأَمَّا مَنْ أَعْطى‏ وَ اتَّقى‏ (5) وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنى‏ (6) فَسَنُیسِّرُهُ لِلْیسْرى‏ (7) وَ أَمَّا مَنْ بَخِلَ وَ اسْتَغْنى‏ (8) وَ کَذَّبَ بِالْحُسْنى‏ (9) فَسَنُیسِّرُهُ لِلْعُسْرى‏ (10) وَ ما یغْنی‏ عَنْهُ مالُهُ إِذا تَرَدَّى (11)


سوگند به شب، آن‌گاه که بپوشانَد (1) و سوگند به روز، آن‌گاه که پدیدار گردد (2) و سوگند به آن‌قدرتی که نر و ماده را آفرید (3) که تلاش‌هاى شما گوناگون است. (4) امّا آن‌کس که [براى رضاى خدا] از مال خود بخشید و تقوا پیشه کرد (5) و نیکوترین وعده خدا را [درباره انفاق‌کنندگان] راست شمرد، (6) به‌زودی او را [بر اثر کارهاى شایسته¬اى که انجام مى‌دهد،] براى ورود به بهشت آماده خواهیم ساخت [و به آسایش و زندگى آسوده مى¬رسانیم] (7) و امّا آن‌کس که از بخشش مال خود بخل ورزید و با گردآورى ثروت، در پى توانگرى بود (8) و نیکوترین وعده خدا را دروغ شمرد، (9) به‌زودی او را براى دشوارى و عذاب آماده خواهیم ساخت‌ (10) و آن¬گاه که بمیرد و به هلاکت افتد، ثروتش براى او کارساز نیست. (11)