86) تو امید نداشتى که کتاب آسمانى بر تو القا گردد، لیکن رحمتى بود از جانب پروردگارت که تو را فرا گرفت. پس باید این نعمت را پاس بدارى و به شکرانه آن و نیز براى پیشبرد دعوتت پشتیبان کافران نباشى و آنان را در کفرشان یارى نکنى.

87) مبادا پس از آن که آیات خدا بر تو نازل شد، کافران با ترفندهایشان تو را از آنها باز دارند! مردم را به سوى پروردگارت فراخوان و هرگز از مشرکان مباش.

88) با وجود خداوند، معبود دیگرى مخوان، زیرا جز او معبودى که شایسته پرستش باشد وجود ندارد; چرا که هر چه جز خداست نابود مى شود و حاکمیت و تدبیر جهان هستى در اختیار اوست و شما به او بازگردانده مى شوید.

2) آیا مردم پنداشته اند به صِرف این که گفتند: ایمان آوردیم; به حال خود رها مى شوند و با سختى هایى که درستى و نادرستى ایمانشان با آنها آشکار مى شود آزموده نمى شوند ؟

3) به یقین ما تمام کسانى را که پیش از اینان بودند و ادعاى ایمان مى کردند با مشکلات آزمودیم. قطعاً خدا کسانى را که راست گفته اند و نیز مدعیان دروغگو را با آشکار شدن آثار صدق و کذبشان معلوم و مشخص خواهد ساخت.

4) آیا این مشرکان که مرتکب بدى ها مى شوند و با ایجاد رنج ها و مشکلات فراوان براى مؤمنان، آنان را از ایمان باز مى دارند، گمان کرده اند که بر ما پیشى گرفته و ما را ناتوان ساخته اند ؟! آنان بد داورى مى کنند.

5) هر کس به امید لقاى خدا ایمان آورده است بر ایمان خود استوار بماند، چرا که آن سرآمد الهى که خداوند براى ملاقات خود با مؤمنان معین کرده است یقیناً فرا مى رسد، و اوست شنواى گفتار آدمیان و دانا به احوال آنان.

6) و هر کس در راه خدا تلاش کند و بر ایمان پایدار بماند، نتیجه تلاشى که مى کند از آنِ خود اوست و سودى به خدا نمى رسد، چرا که خداوند از همه جهانیان بى نیاز است.