50) بگو: اگر گمراه شوم، جز این نیست که خود به بیراهه رفته ام و آن بر عهده خودم است; و اگر هدایت یابم، در اثر آن حقایقى است که پروردگارم به من وحى مى کند، چراکه او شنونده دعاهاست و به بندگانش نزدیک است.

51) اى کاش مى دیدى زمانى را که مشرکان قریش و هم مسلکانشان در آستانه مرگ در ترس و وحشت قرار مى گیرند و نمى توانند از سیطره خدا دور بمانند، و از مکانى نزدیک گرفته مى شوند، چرا که میان آنان و خدا فاصله اى نیست.

52) آنان در آخرت خواهند گفت: به قرآن ایمان آوردیم. اما چگونه از جهان آخرت که از سراى عمل دور است، دست یافتن به ایمانى کارساز براى آنان میسر است ؟!

53) در آن سرا، ایمانشان به قرآن بى اثر است، چرا که قبلاً بدان کافر شدند و از دنیا، آن سراى دور از آخرت، جهان دیگر را که از دیدشان نهان بود، هدف تیرهاى انکار که برخاسته از گمان بود قرار دادند.

54) با مرگ، میان آنان و لذّت هایى که به آنها رغبت داشتند فاصله افتاد; همان گونه که پیش تر با امثال آنان از امت هاى گذشته نیز چنین رفتار شد، چرا که آنان نیز درباره آخرت سخت در تردید بودند.

2) هر نعمتى را که خدا بر مردم بگشاید که همه برخاسته از رحمت اوست، هیچ بازدارنده اى براى آن نخواهد بود و آنچه را بازدارد، هیچ بخشنده اى بعد از او نیست که آن را گسیل دارد، و اوست شکست ناپذیرى که هر چه خواهد همان شود، و حکیمى است که هر چه کند بر طبق حکمت و مصلحت کند.

3) اى مردم، نعمت هاى خدا را که به شما ارزانى داشته شده است به خاطر آورید; آیا آفریدگارى جز خدا از آسمان و زمین به شما روزى مى دهد ؟ پس معبودى سزاوار پرستش جز او نیست. شما تا کى از حقّ بازداشته مى شوید و به شرک روى مى آورید ؟