16) همان کسى که حق را تکذیب کرد و از آن روى برتافت .

17) و آن کس که پرواکننده ترین مردم است ، قطعاً از آن آتش دور داشته مى شود;

18) همان کسى که دارایى اش را مى بخشد و به وسیله آن رشدى شایسته مى جوید .

19) و هدفش از کمک به نیازمندان جبران احسان آنان نیست ، زیرا هیچ کس از آنان بر گردن او حق نعمتى ندارد که جبران آن لازم باشد .

20) بلکه انفاق او تنها براى دستیابى به خشنودى پروردگار بلندمرتبه اش هست .

21) و به زودى با دریافت پاداشى نیکو از جانب پروردگارش ، خشنود خواهد شد .

2) و سوگند به شب آن گاه که تاریکى اش فراگیر شود و آرام یابد ،

3) که پروردگارت ـ برخلاف آنچه دشمنان مى گویند ـ نه رهایت کرده و نه تو را دشمن داشته است .

4) تو در این دنیا مورد رحمت مایى ، و سراى آخرت قطعاً براى تو بهتر از این سراى خواهد بود .

5) و به زودى پروردگارت در آن سراى ] چنان مقامى [ به تو عطا کند که خرسند شوى .

6) مگر تو را کودکى یتیم نیافت پس به تو پناه داد ؟

7) و تو را راه نایافته دید پس هدایتت کرد .

8) و تو را تهیدست یافت پس توانگرت ساخت .

9) پس تو نیز یتیم را خوار و مغلوب مکن که خود درد یتیمى را احساس کرده اى .

10) و سؤال کننده را که از تو رهنمود مى خواهد یا مالى مى طلبد ، از خود مران و بر او بانگ مزن که خود تلخى تنگدستى را چشیده اى و نیاز به رهنمود را دانسته اى .

11) تو مى دانى که همه این نعمت ها از جانب خداست ، پس نعمت پروردگارت را بازگوى و شکرش را به جاى آور ( در گفتار و کردارت نشان ده که نعمت ها داده خداست ) .

2) ما پیام تو را به مردم رساندیم و آنان را به پذیرش آن برانگیختیم و بدین وسیله سنگینى بار رسالت را از دوش تو برداشتیم .

3) آن بار سنگینى که پشت تو را شکسته بود .

4) و آوازه ات را بلند گردانیدیم تا آن جا که نام تو را با نام خود قرین ساختیم .

5) آرى ، رنج ها را از دوش تو برداشتیم ، زیرا سنّت ما بر این جارى است که در پى دشوارى آسانى باشد .

6) به یقین ، در پى دشوارى آسانى خواهد بود .

7) اکنون که دانستى سنّت ما چیست ، هرگاه از کار رسالت فارغ شدى ، به عبادت بکوش و رنج آن را بر خود هموار ساز .

8) و بدین وسیله به پروردگارت رغبت کن تا در پى این رنج ، آسایشى نصیب تو سازد .