7) اگر به خدا کفر ورزید، زیانى به او نمى رسانید; زیرا او به شما نیازى ندارد. او از آن روى شما را به ایمان فرامى خواند که شما بندگان او هستید و او براى بندگانش ناسپاسى را نمى پسندد; و اگر با پرستش خالصانه او را شکرگزارى کنید، آن را براى شما مى پسندد، و هیچ کس که گناهى بر دوش دارد بار گناه دیگرى را بر نمى گیرد. بدانید که بازگشت شما به سوى پروردگارتان است، آن گاه شما را به حقیقت آنچه مى کردید آگاه مى سازد و شما را بر طبق آنچه در دل دارید بازخواست مى کند. قطعاً او اندیشه ها و رازهاى نهفته در سینه ها را به خوبى مى داند.

8) و هنگامى به انسان گزندى برسد، به سوى خدا باز مى گردد و به ربوبیّت او اعتراف مى کند و براى برطرف شدن آن گزند پروردگار خود را مى خواند، سپس وقتى خدا از جانب خود نعمتى به او بخشید، به آن سرگرم مى شود و گزندى را که پیش تر برطرف شدن آن را از خدا مى طلبید فراموش مى کند و براى خدا همتایانى قرار مى دهد تا مردم را از راه خدا باز دارد. بگو: از کفر خودت اندکى بهره مند شو، ولى بدان که این بهره مندى جاودانه نیست و تو از اهل دوزخ خواهى بود.

9) آیا این کفرپیشه که اهل دوزخ است بهتر است یا آن کسى که در ساعات شب، خاضعانه فرمان خدا را اطاعت مى کند و به نماز برمى خیزد و در نماز خود به سجده و قیام مشغول است و از عذاب آخرت مى ترسد و به رحمت پروردگارش امید دارد ؟ بگو: آیا کسانى که خدا را مى شناسند با کسانى که خدا را نمى شناسند یکسانند ؟ تنها خردمندانند که حقایق را درمى یابند.

10) بگو: اى بندگان من که به یگانگى خدا ایمان آورده اید، از پروردگارتان پروا کنید. براى کسانى که در این جهان به کارهاى نیک پرداخته اند، در دنیا نیکبختى و در آخرت سعادتمندى است، و زمینِ خدا گسترده است، اگر در سرزمینى نتوانستید به وظایف دینى خود عمل کنید، از آن جا هجرت کنید و بر ناگوارى هاى راه ایمان شکیبا باشید; جز این نیست که پاداش شکیبایان به تمام و کمال و بدون محاسبه به آنها پرداخت خواهد شد.