100) هر کس از آن روى برتابد، روز قیامت بار سنگینى از گناه بر دوش خواهد کشید.

101) و در وزر و وبال آن جاودانه خواهند ماند و روز قیامت بد بارى خواهند داشت;

102) همان روز که در صور دمیده مى شود و همگان را به صحنه قیامت مى آورند. آن روز که چنین شود گنهکاران را با چشمانى سبز رنگ که قدرت بینایى ندارد محشور مى کنیم.

103) آنان از ترس، آهسته به یکدیگر مى گویند: شما در دنیا بیش از ده روز نمانده اید.

104) ما از همه داناتریم به آنچه مى گویند، آن گاه که بهترینشان در بیان حقیقت، مى گوید: بیش از یک روز در دنیا درنگ نکرده اید.

105) اى پیامبر، از تو در باره کوه ها مى پرسند که به گاهِ قیامت چه خواهند شد ؟ بگو: ( پروردگارم آنها را ریز ریز و پراکنده خواهد ساخت،

106) و بدین طریق زمین را هموار و صاف وامى گذارد،

107) به گونه اى که در آن هیچ پستى و بلندى نمى بینى.

108) آن روز که چنین شود، همگان دعوتِ آن دعوت کننده را بدون هیچ گونه سرپیچى پیروى مى کنند، و صداها در برابر خداى رحمان خاشع مى شود و جز صدایى آهسته نمى شنوى.

109) آن روز که چنین شود، هیچ شفاعت کننده اى که شفاعتش سود بخشد، وجود نخواهد داشت، مگر کسى که خداى رحمان به او اجازه شفاعت داده و سخنش را پسندیده باشد.

110) خداوند از موقعیت پیش روى مجرمان در صحنه قیامت و موقعیت پشت سرشان پیش از برپایى قیامت آگاه است، ولى علم آنان به خدا احاطه ندارد.

111) و چهره ها در برابر خداى زنده و برپا دارنده، خوار و درمانده مى شوند، و هر کس در اثر ارتکاب گناه

112) و هر کس بخشى از کارهاى شایسته را انجام دهد و با ایمان باشد، نه از تباه شدن حق خود مى ترسد و نه از کاسته شدن پاداشش.

113) و قرآن را این گونه ( با بیانى معجزه آسا ) فرو فرستادیم در حالى که آن کتابى خوانده شده و به زبان عربى است و برخى از هشدارها را به صورت هاى گوناگون در آن بیان کردیم، باشد که بترسند و از دشمنى با حق بپرهیزند یا این که یاد حق را در آنان به وجود آورد، پس آن را باور کنند و به آن ایمان آورند.