91) خدا فرزندى اختیار نکرده است تا او نیز خدا باشد، و هرگز با وجود خدا هیچ معبود و خداوندگارى نبوده است، زیرا اگر خدایانى وجود مى داشت، هر کدام با آنچه آفریده بود به سویى مى رفت و در نتیجه نظام هستى از هم گسسته مى شد، و علاوه بر این بعضى از آن خدایان بر بعضى دیگر برترى مى یافتند. منزّه است خدا از آنچه مردم او را بدان وصف مى کنند;

92) همان خدایى که داناى نهان و آشکار است و مى داند که خداوندگارى جز او نیست. پس او والاتر از آن است که شریکى براى وى پندارند.

93) اى پیامبر، خدایت را بخوان و بگو: پروردگارا، اگر مى خواهى عذابى را که به مشرکان وعده داده مى شود در این دنیا به من نشان دهى،

94) پروردگارا، مرا از میان این ستم پیشگان بیرون بر تا عذاب موعود دامنگیر من نشود.

95) و ما قطعاً تواناییم بر این که آنچه را به مشرکان وعده مى دهیم به تو نشان دهیم.

96) اما اکنون که در میانشان هستى، باید رفتار بدشان را با نیکوترین خصلت ها دفع کنى. ما به سخنان ناشایسته اى که مشرکان ما را بدان وصف مى کنند داناتریم.

97) و بگو: پروردگارا، از وسوسه ها و اغواگرى هاى شیاطین به تو پناه مى برم.

98) پروردگارا، و از این که نزد من حاضر شوند به تو پناه مى برم.

99) این کفرپیشگان همچنان به کفر خود ادامه مى دهند و به ثروت خود مغرورند; تا آن گاه که مرگ به سراغ یکى از آنان بیاید، در آن حال به درگاه خدا استغاثه مى کند و نداى ( یا ربّ ) سر مى دهد و به فرشتگان مى گوید: مرا به دنیا بازگردانید;

100) اگر باز گردم، شاید در ثروتى که از خود بر جاى نهاده ام کارى شایسته کنم و آنها را براى خشنودى خدا انفاق نمایم. چنین نیست، درخواستِ بازگشت بى اثر است، او فقط این سخن را بر زبان مى آورد، و فراروى آدمیان پس از مرگ، جهانى است میان دنیا و آخرت تا روزى که برانگیخته شوند.

101) پس هنگامى که در صور دمیده شود و مردگان زنده شوند، در آن روز میانشان خویشاوندى نمى ماند و هیچ کس به کار دیگرى نخواهد آمد و از حال و کار یکدیگر نخواهند پرسید.

102) آن روز اعمال انسان را مى سنجند; پس کسانى که اعمالشان وزین است، آنان سعادتمندند.

103) و کسانى که اعمالشان سبک است آنان کسانى اند که هستى خود را باخته اند و در دوزخ جاودانه خواهند بود.

104) شعله آتش صورت هایشان را مى گدازد و آنان در آن جا با لب هاى سوخته و جمع شده و دندان هاى آشکار، به سر مى برند.