105) و چه بسیار نشانه هایى بر یکتایى خدا در آسمان ها و زمین است که مردم بر آن مى گذرند ولى از آنها روى مى گردانند و آنها را درک نمى کنند.

106) و بیشتر کسانى که به خدا ایمان دارند، در همان حال مشرکند و ایمانشان به شرک آلوده است.

107) آیا کسانى که ایمان نمى آورند ایمنند از این که عذابى فراگیر از جانب خدا آنان را احاطه کند، یا قیامت ـ در حالى که بى خبرند ـ ناگهان بر آنان در رسد ؟

108) اى پیامبر، بگو: این است راه من که از روى بصیرت، مردم را به خداى یکتا فرا مى خوانم. این است راه من و کسانى که مرا پیروى کرده اند. آرى، منزّه است خدا از این که شریک داشته باشد، و من از مشرکان نیستم.

109) اى پیامبر، تو نخستین بشر نیستى که از میان مردم به سوى آنان مبعوث شده اى، پیش از تو نیز به رسالت نفرستادیم مگر مردانى را که به آنان وحى مى کردیم، مردانى از اهالى شهرهایى که به سویشان فرستاده شدند. آیا قوم تو در زمین سیر نکرده اند تا بنگرند فرجام کسانى که پیش از آنان مى زیستند و پیامبران و آیات خدا را انکار کردند، چگونه بوده است ؟ حقّا سراى آخرت براى کسانى که تقوا پیشه نموده اند بهتر است، آیا درنمى یابید ؟

110) پیامبران مردم را به یکتاپرستى فرا خواندند و آنان را به عذاب الهى هشدار دادند، تا آن گاه که از ایمان مردم ناامید شدند و مردم پنداشتند که به پیامبران در مورد عذاب کافران دروغ گفته شده است یارى ما به آنان رسید، پس هر که را خواستیم نجات داده شد، و عذاب ما از مردم گنهکار بازگردانده نمى شود.

111) به یقین در سرگذشت یوسف و برادرانش، براى خردمندان درس عبرتى است. این داستان داستانى بافته شده نیست، بلکه تصدیق کننده تورات است که پیش از قرآن بوده، و روشنگر همه امور دینى مردم است و رهنمود و رحمتى است براى مردمى که ایمان مى آورند.