102) اى کسانى که ایمان آورده اید، از خدا آن گونه که حق پروا کردن از اوست پروا کنید و به فرمان او همواره گردن نهید، و مبادا جز در حالى که تسلیم اویید بمیرید.

103) و همگى به ریسمان الهى ( قرآن و پیامبر ) که شما را به خدا پیوند مى دهد، چنگ زنید و از اختلاف و پراکندگى بپرهیزید، و نعمت خدا را بر خود یاد کنید، آن گاه که دشمن یکدیگر بودید و او میان دل هاى شما الفت انداخت و در پرتو نعمت او با یکدیگر برادر شدید، و آن گاه که بر پرتگاه گودالى از آتش بودید پس شما را از آن رهایى بخشید. بدین سان خدا آیات خود را براى شما بیان مى کند، باشد که شما راه یابید.

104) و باید از میان شما گروهى باشند که مردم را به نیکى فراخوانند و آنان را به کار پسندیده وادارند و از کار زشت و نکوهیده نهى کنند. اینانند که نیکبخت خواهند بود.

105) و مانند کسانى نباشید که وحدت خود را از دست دادند و پراکنده شدند، و پس از آن که دلایل روشن براى آنها آمد، در باورهاى دینى خود اختلاف کردند. اینانند که برایشان عذابى بزرگ خواهد بود.

106) در روزى که چهره هایى سفید و چهره هایى سیاه شود، پس به کسانى که روسیاه شده اند گفته مى شود: آیا بعد از ایمانتان کافر شدید ؟ پس به سزاى این که کفر مىورزیدید عذاب را بچشید.

107) امّا کسانى که در آن روز روسفیدند در رحمت خدایند و جاودانه در آن خواهند بود. (107

108) اینها آیات با عظمت خداست که آنها را به حق بر تو مى خوانیم، و خدا هیچ ستمى براى جهانیان نمى خواهد.