103) دیدگان، او را درنمى یابند ولى او همه دیدگان را درمى یابد، و اوست که در ژرفاى هر چیزى نفوذ دارد و از ظاهر و باطن آن آگاه است.

104) همانا از جانب پروردگارتان روشنگرى هایى براى شما آمده است، پس هر که در آنها بنگرد و آنها را دریابد به سود خود اوست، و هر که کور گردد و آنها را درنیابد به زیان خود اوست، و من بر شما نگهبان نیستم تا بتوانم دل هایتان را به سویى که مى خواهم بکشانم.

105) و بدین سان دلیل ها و نشانه ها را با بیان هاى گوناگون مى آوریم تا آنچه باید به انجام رسد، و تا کفرپیشگان به نهایت نگون بختى برسند و بگویند: اى محمّد، تو آنها را از دیگران فرا گرفته اى، و تا قرآن را براى مردمى که مى دانند به روشنى بیان کنیم.

106) آنچه را که از جانب پروردگارت به تو وحى شده است پیروى کن که معبودى شایسته پرستش جز او نیست، و از مشرکان روى بگردان.

107) و اگر خدا مى خواست آنان مشرک نمى شدند، و ما تو را نگهبان امور زندگى آنان قرار نداده ایم، و تو عهده دار رفتار و باورهاى دینى آنان نیستى.

108) و کسانى را که مشرکان به جاى خدا مى خوانند دشنام ندهید که آنان نیز خدا را از روى دشمنى که برخاسته از نادانى است دشنام مى دهند. بدین سان براى هر امتى کردارشان را آراسته ایم، پس به آنچه زیبا مى دانند ناسزا مگویید. آن گاه بازگشت آنان به سوى پروردگارشان خواهد بود و او آنان را از حقیقت آنچه انجام مى دادند با خبر خواهد ساخت.

109) و با سخت ترین سوگندهایشان به خدا سوگند خوردند که اگر نشانه اى بر رسالت محمد به آنان برسد قطعاً به آن ایمان مى آورند. بگو: نشانه ها فقط نزد خداست و من اختیاردار آنها نیستم. چه بسا آنان را در سوگندهایشان راستگو به شمار آورید ولى چه مى دانید که چون نشانه ها به آنان رسد ایمان نمى آورند.

110) و ما دل ها و دیدگانشان را دگرگون مى کنیم، ازاین رو به آن نشانه ها و معجزه ها ایمان نمى آورند، همان گونه که بار نخست پیش از آن که معجزات پیشنهادى آنان را ارائه کنیم به قرآن ایمان نیاوردند، و ما آنان را رها مى کنیم که در سرکشى شان همواره سرگردان بمانند.