107) و از کسانى که با ارتکاب گناهان به خود خیانت مى کنند دفاع مکن، که خداوند کسى را که خیانتکار و گناه پیشه است دوست نمى دارد.

108) آنان از مردم شرم مى کنند و خیانت هاى خود را پنهان مى دارند ولى از خدا شرم نمى کنند و در حضور او مرتکب گناه مى شوند، در صورتى که خدا ـ هنگامى که آنان شبانه درباره سخنى که او نمى پسندد مى اندیشند و براى تحقق آن چاره جویى مى کنند ـ با ایشان است. و خدا نه تنها از این کارشان آگاه است، بلکه به هر کارى که مى کنند احاطه دارد.

109) هان، شمایید کسانى که در زندگى دنیا از آنان دفاع کردید. اگر هم این دفاع شما براى آنان سودمند باشد کیست که روز قیامت در برابر خدا از آنان حمایت کند ؟ یا کیست که در آن روز کارهایشان را سامان دهد ؟

110) پس به سود خیانتکاران است که به درگاه خدا توبه برند، زیرا هر کس به دیگرى بدى کند یا با ارتکاب گناه بر خود ستم روا دارد سپس از خدا آمرزش بخواهد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت.

111) و هر کس گناهى کند، آن را تنها بر ضد خود انجام مى دهد، و خدا کسى را که مرتکب گناه شده است مى شناسد و دیگرى را به جاى او مؤاخذه نمى کند، زیرا او دانا و حکیم است.

112) و هر کس دچار لغزش گردد یا گناهى مرتکب شود، سپس آن را به گردن بى گناهى بیفکند، کیفر تهمت و گناه آشکارى را به دوش کشیده است.

113) و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نبود، گروهى از آنان تصمیم داشتند تو را گمراه سازند و به دفاع از خیانتکاران وادارت کنند و حال آن که جز خویشتن را به گمراهى نمى افکنند و هیچ زیانى به تو نمى رسانند، زیرا خداوند کتاب و حکمت را بر تو فرو فرستاده و حقایقى را به تو آموخته است که خود نمى توانستى آنها را فراگیرى، و فضل خدا همواره بر تو بزرگ بوده است.