110) اختلاف و تردید مردم در قرآن بر تو گران نیاید، اختلاف و تردید در کتاب هاى آسمانى چیز تازه اى نیست، ما به موسى نیز کتاب آسمانى دادیم ولى در آن اختلاف شد، و اگر از جانب پروردگارت سخنى صادر نشده بود که براى انسان ها در زمین سرآمدى هست، قطعاً میان کسانى که در آن کتاب اختلاف کردند داورى شده و هر کس به سزاى کردارش رسیده بود. آرى قوم موسى درباره کتاب او سخت در شک و تردید بودند.

111) و قطعاً پروردگار تو به همه کسانى که در کتاب موسى اختلاف کردند سزاى اعمالشان را به طور کامل خواهد داد، زیرا او به آنچه مى کنند آگاه است.

112) پس همان گونه که فرمان یافته اى بر این دین پایدار باش و کسانى هم که از شرک توبه کرده و همراه تو ایمان آورده اند باید پایدارى کنند، و مبادا طغیان کنید و از بندگى خدا که خدا در فطرت شما نهاده است منحرف شوید، که او به آنچه مى کنید بیناست و در صورت نافرمانى شما را مؤاخذه خواهد کرد.

113) و به کسانى که ستم کرده اند ( دین خدا را نپذیرفته اند ) اعتماد نکنید که آتش دوزخ به شما مى رسد و در سراى آخرت جز خدا براى شما دوستانى یارى رسان نیست و آن گاه است که از سوى هیچ کس یارى نمى شوید.

114) در دو طرف روز ( صبح و عصر ) و نیز در ساعاتى از آغاز شب براى مردم نماز برپادار، زیرا نماز از کارهاى نیک است و کارهاى نیک گناهان را از بین مى برد. این حقیقت که نیکى زداینده بدى است تذکارى است براى کسانى که به یاد خدا هستند.

115) و بر دشوارى هاى راه رسالت و آزار کافران صبر کن که خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمى سازد.

116) شگفت است که چرا از امّت هایى که پیش از شما مى زیستند، گروهى نبودند که قومشان را از فسادگرى در زمین باز دارند و از عذاب برَهانند. آرى عدّه اى اندک باقى ماندند، همانان که چون عذاب فرا رسید نجاتشان دادیم، و کسانى که ستم کردند، از پى لذت ها و نعمت هایى رفتند که در آن غوطهور بودند، در حالى که گنهکار بودند.

117) و پروردگار تو بر آن نبوده است که شهرهایى را که مردم آن اهل صلاحند به ستم هلاک کند، زیرا او هرگز به بندگانش ستم روا نمى دارد.