6) اى کسانى که ایمان آورده اید، اگر فاسقى براى شما خبرى مهم آورد، درباره آن تحقیق کنید، تا مبادا از روى نادانى به قومى آسیب برسانید، آن گاه از آنچه بر سرشان آورده اید پشیمان شوید.

7) و بدانید که رسول خدا در میان شماست و شما باید این نعمت را پاس بدارید. اگر او در بسیارى از امور از آراى شما پیروى کند دچار زحمت مى شوید و به هلاکت مى افتید و خدا نخواسته است که چنین شود، بلکه ایمان را براى شما دوست داشتنى قرار داد و آن را در دل هاى شما بیاراست و کفر و فسق و گناه را در نظرتان ناخوشایند ساخت تا رشد یابید; و آنان که ایمان را دوست دارند و از کفر بیزارند رشدیافتگان اند.

8) آرى، این موهبت ها به مؤمنان داده شد تا براى آنان از جانب خدا فضل و نعمتى باشد، و این عنایت ها بى مورد و گزاف نیست، بلکه خدا به شایستگانِ فضل و نعمت آگاه و کارهاى او از روى حکمت است.

9) و اگر دو گروه از مؤمنان با یکدیگر پیکار کنند، میان آنان صلح و سازش برقرار سازید; پس اگر یکى از آن دو گروه بر دیگرى ستم کرد و تعدى نمود، با آن گروهى که ستم مى کند بجنگید تا به فرمان خدا بازگردد و حکم او را گردن نهد. پس اگر بازگشت و حکم خدا را گردن نهاد، میان آن دو گروه صلحى عادلانه برقرار کنید; بدین طریق که اگر گروه تجاوزگر خونى ریخته یا حقى را پایمال کرده حکم خدا را درباره اش اجرا کنید و همواره به عدالت رفتار نمایید، چرا که خدا دادگران را دوست مى دارد.

10) همه مؤمنان ـ چه آنان که با یکدیگر در ستیزند و چه غیر آنان ـ جز این نیستند که با یکدیگر برادرند، پس بر شما فرض است که میان آن دو گروه از برادرانتان که با یکدیگر در ستیزند صلح و سازش برقرار کنید و همگان تقواى الهى را رعایت کنید، باشد که مورد رحمت قرار گیرید.

11) اى کسانى که ایمان آورده اید، نباید مردانى مردانِ دیگر را به مسخره گیرند، شاید آنان نزد خدا از اینان بهتر باشند، و نباید زنانى زنانِ دیگر را به مسخره گیرند، شاید آنان نزد خدا از اینان بهتر باشند، و عیوب یکدیگر را فاش نسازید و یکدیگر را با لقب ها و عنوان هاى بد یاد مکنید. یاد کردن مردم به بدى پس از ایمان آوردن آنان نارواست، و کسانى که از این گناهان توبه نکنند آنان ستمکارند.