113) پیامبر و کسانى که ایمان آورده اند حق ندارند براى مشرکان ـ پس از آن که برایشان آشکار شده است که آنان اهل دوزخند ـ از خدا آمرزش بخواهند، هر چند خویشاوندشان باشند.

114) امّا این که ابراهیم براى پدرش آمرزش خواست، تنها به خاطر وعده اى بود که به او داده بود تا بلکه به یکتاپرستى روى آوَرَد، امّا همین که براى ابراهیم روشن شد که وى دشمن خداست از او تبرّى جست. به راستى ابراهیم از خوف خدا بسیار نالان بود و به همین سبب آمرزش پدرش را از خدا مى خواست، چنان که بردبار نیز بود و جفاهاى او را تحمّل مى کرد.

115) خداوند چنین نیست که مردمى را پس از آن که هدایتشان کرده است به بیراهه افکند تا این که آنچه را باید از آن پرهیز کنند برایشان بیان کند، و پرهیز از طلب آمرزش براى مشرکان از جمله آنهاست. قطعاً خدا به هر چیزى داناست.

116) فرمانروایىِ آسمان ها و زمین تنها از آنِ خداست. اوست که حیات مى بخشد و مى میراند، و براى شما هیچ سرپرست و یاورى جز خدا نیست، پس از دوستى با مشرکان حتى به این که براى آنان آمرزش بخواهید برحذر باشید.

117) همانا خدا با رحمت خود، بر پیامبر و مهاجران و انصار که در آن لحظات سختِ رهسپار شدن به سوى جنگ تبوک از پیامبر پیروى کردند، روى آورد، پس از آن که نزدیک بود دل هاى گروهى از آنان در اثر سختى ها دچار لغزش شود و باز گردند، ولى خداوند با رحمت خود به آنان روى کرد و راه درست را به آنها نشان داد، زیرا خداوند با مؤمنان رئوف است و رحمت خود را از آنان دریغ نمى دارد.