106) مى گویند: پروردگارا، شقاوت و تیره بختى ما بر ما چیره شد و ما مردمى گمراه بودیم.

107) پروردگارا، ما را از این جا بیرون بر و به دنیا بازگردان; اگر دوباره به شرک و گناه روى آوردیم، قطعاً ستم پیشه خواهیم بود.

108) خداوند به آنان مى فرماید: در دوزخ گم شوید و دور باشید و با من سخن نگویید.

109) حقیقت این است که گروهى از بندگان من در دنیا مى گفتند: پروردگارا، ایمان آوردیم، پس ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور که تو بهترین رحمت آورندگانى.

110) ولى شما آنان را به تمسخر گرفتید، تا آن جا که تمسخرتان از مؤمنان شما را از یادِ من به فراموشى انداخت، و شما همواره به آنان مى خندیدید.

111) من هم امروز که روز جزاست، مؤمنان را به پاس این که در برابر ریشخند شما شکیبایى کردند و بر یاد من استوار بودند، پاداش دادم که تنها آنان سعادتمند باشند.

112) ] سپس [ خداوند به کفرپیشگان مى گوید: شما در گورهایتان به شمار سال ها چه مدت ماندید ؟

113) مى گویند: روزى یا پاره اى از روز را در آن جا به سر بردیم; درست مدت آن را نمى دانیم، از فرشتگانِ شمارش کننده بپرس.

114) خداوند مى گوید: آرى، شما جز اندک زمانى در گورهایتان درنگ نکردید. کاش آن روز که در دنیا بودید مى دانستید که از مرگ تا برپایى رستاخیز فاصله زیادى نیست.

115) آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریده ایم و شما به سوى ما بازگردانده نمى شوید ؟

116) خداوند که فرمانرواى هستى است و هیچ امرى را جز به حق مقرّر نمى کند، والاتر از آن است که شما را بیهوده بیافریند. هیچ معبودى شایسته پرستش جز او نیست. اوست پروردگار آن عرش ارجمند و زمام همه امور به دست اوست.

117) و هر کس با وجود خدا معبود دیگرى بخواند که براى آن هیچ برهانى ندارد، حسابش فقط با پروردگارش خواهد بود. حقیقت این است که کافران به سعادت نمى رسند.

118) و بگو: پروردگارا، ببخشاى و رحمت آور که تو بهترین رحمت آورندگانى.