115) خدا گفت: من آن را بر شما فرو خواهم فرستاد، اما هر کس از شما پس از آن کفر ورزد، او را به گونه اى از عذاب کیفر مى کنم که هیچ یک از جهانیان را آن گونه کیفر نکرده ام.

116) و یاد کن هنگامى را که خدا به عیسى مى گوید: اى عیسى پسر مریم، آیا تو به مردم گفتى که غیر از خدا من و مادرم را معبود خویش گیرید ؟ عیسى مى گوید: تو پیراسته اى از این که شریکى داشته باشى! مرا نرسد که چیزى بگویم که سزاوار من نیست. اگر آن را گفته بودم قطعاً تو آن را مى دانستى. تو آنچه را که در ذات من است مى دانى و من آنچه را که در ذات توست نمى دانم، چرا که فقط تو به همه نهان ها دانایى.

117) به آنان چیزى جز آنچه مرا بدان فرمان دادى نگفتم، به آنان گفتم: خدا را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید، و تا هنگامى که در میانشان بودم بر اعمالشان گواه بودم، و چون مرا برگرفتى، تو خود بر کارهایشان نگهبان بودى، و تو بر هر چیز گواهى.

118) اگر عذابشان کنى آنان بندگان تواَند و اختیار کارشان با توست، و اگر آنان را بیامرزى کسى حق ندارد بر تو ایراد گیرد، زیرا شکست در تو راه ندارد و کارهاى تو همه از روى حکمت است.

119) آن روز خدا به عیسى مى گوید: تو از راستگویانى و امروز روزى است که راستگویان را راستى شان سود مى دهد، براى آنان بوستان هایى است پر درخت که از زیر آنها جوى ها روان است و براى همیشه در آن ماندگارند. خدا از آنان خشنود است و آنان نیز از خدا خشنودند. این است سعادت بزرگ.

120) فرمانروایى آسمان ها و زمین و آنچه در آنهاست از آنِ خداست، و او بر هر کارى تواناست.