119) اى کسانى که ایمان آورده اید، از خدا پروا کنید و با کسانى باشید که در گفتار و عقیده راستگویند.

120) مردم مدینه و بادیه نشینان پیرامونشان حق ندارند از همگامى با رسول خدا باز بمانند و نباید به خود بپردازند و در خوشى به سر برند و او را در خطرها واگذارند. این تکلیف در برابر این است که هیچ تشنگى و رنج و گرسنگى در راه خدا به آنان نمى رسد و در هیچ سرزمینى که کافران را به خشم مى آورد گام نمى نهند و از هیچ دشمنى غنیمتى به دست نمى آورند مگر این که براى آنان در برابر هر یک از آنها عملى شایسته نوشته مى شود و پاداش آن را مى بینند، چرا که آنان نیکوکارند و خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمى کند.

121) هیچ هزینه اى را ـ کم یا زیاد ـ در این راه متحمل نمى شوند و هیچ وادیى را نمى پیمایند مگر این که براى آنان نوشته مى شود، تا خدا اعمال نیکشان را بر پایه بهترین عملى که کرده اند به آنان پاداش دهد.

122) مؤمنان وظیفه ندارند که همه رهسپار میدان هاى نبرد شوند و از دستیابى به دانش باز مانند پس چرا از هر فرقه اى گروهى نزد پیامبر نمى روند تا دانش دین بیاموزند و هنگامى که به سوى قومشان بازگشتند آنان را از مخالفت با احکام الهى هشدار دهند، باشد که آنان بترسند ؟