11) اى پیامبر، به زودى اعراب بادیه نشین که از سفر عُمره حدیبیّه تخلّف کردند و همراه تو نیامدند، عذر مى آورند که اموال و کسانمان ما را به خود مشغول ساخت، براى ما از خدا آمرزش بخواه. آنان دروغ مى گویند; نه اموال و کسانشان مانع آنان بود و نه از روى حقیقت آمرزش مى طلبند. آنان به زبان چیزى مى گویند که در دل هایشان نیست. به آنان بگو: اگر خدا براى شما زیانى بخواهد یا براى شما سودى اراده کند، کیست که از جانب خدا مالک چیزى باشد که آن را در جهت سود یا زیان شما به کار گیرد ؟ بلکه خداست که به آنچه مى کنید آگاه است.

12) نه، مال و کسانتان مانع شما نبود، بلکه بدان سبب پیامبر را در آن سفر همراهى نکردید که پنداشتید رسول خدا و مؤمنان هرگز به سوى خانواده هایشان باز نمى گردند و همه به دست مشرکان کشته مى شوند، و این پندار در دل هاى شما آراسته گشت و گمان بردید که خدا پیامبرش را وامى گذارد، و این گمانى ناروا بود، و شما مردمى فاسد بودید.

13) شما با تخلّف از دستور پیامبر، هم به او و هم به خدا کافر شدید، و هر کس به خدا و رسولش ایمان نیاورد به آتشى افروخته درخواهد آمد، زیرا ما براى کافران آتشى افروخته آماده کرده ایم.

14) فرمانروایى آسمان ها و زمین تنها از آنِ خداست; هر که را بخواهد مى آمرزد و هر که را بخواهد گرفتار عذاب مى کند، و خدا آمرزنده و مهربان است.

15) به زودى خیبر را فتح خواهید کرد، و چون به سوى غنیمت هاى آن روانه شوید تا آنها را به چنگ آورید، مسلمانانى که از سفرِ عُمره تخلّف کردند و همراه پیامبر نرفتند خواهند گفت: ما را واگذارید ( مانع ما نشوید ) تا از پى شما بیاییم. این در حالى است که خدا غنائم خیبر را فقط به شما اختصاص داده است و متخلّفان مى خواهند سخن خدا را دگرگون سازند. به آنان بگو: شما هرگز از پى ما نخواهید آمد، زیرا خدا از پیش چنین فرموده است. ولى آنان در پاسخ خواهند گفت: خدا چنین نفرموده است، بلکه شما بر ما حسد مىورزید. چنین نیست، بلکه آنان جز اندکى نفهمیده اند.