124) و چون سوره اى از قرآن نازل شود، برخى از کسانى که دلشان آلوده به نفاق است و قرآن در آن تأثیر ندارد مى گویند: این سوره بر ایمان کدام یک از شما افزود ؟ اگر چنین تأثیرى ندارد در حقانیّت آن تردید است. ولى منافقان باید بدانند آنان که ایمان آورده اند و شک و نفاق در دلشان راه نیافته است هر سوره اى که نازل شود بر ایمان آنان مى افزاید و از آن شادمان مى شوند.

125) امّا کسانى که در دل هایشان بیمارى شکّ و نفاق است، هر سوره اى نازل شود پلیدى و گمراهى بر پلیدى و گمراهى پیشینشان مى افزاید و در حال کفر خواهند مرد.

126) آیا نمى بینند که هر سال یک یا دو بار به بلایى آزموده مى شوند، ولى از عهده آزمایش برنمى آیند و خدا را نافرمانى مى کنند، سپس نه توبه مى کنند و نه متذکّر مى شوند ؟

127) و هنگامى که سوره اى نازل شود و آنان نزد پیامبر باشند، نگران و مضطرب به یکدیگر مى نگرند و گویى از یکدیگر مى پرسند: آیا کسى شما را مى بیند و نگرانى شما را درک مى کند ؟ سپس از نزد پیامبر باز مى گردند. خدا دل هایشان را همواره از حق برگرداند، زیرا آنان مردمى هستند که حقیقت را درک نمى کنند.

128) همانا پیامبرى از جنس خودتان به رسالت به سوى شما آمده است که تباهى و زیان شما بر او دشوار است و سخت به شما علاقه دارد و با مؤمنان رئوف و مهربان است.

129) پس اگر روى برتافتند و رسالت تو را نپذیرفتند بگو: خدا مرا بس است، زیرا معبودى شایسته پرستش جز او نیست، فقط بر او توکّل کرده ام، و اوست خداوندگار آن عرش بزرگ.