تاریخ نگارش : بیست و هفتم ارديبهشت 1391

تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم
وحیده فرجی

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» سر آغاز کتاب الهى است

«بِسْمِ اللَّهِ» نه تنها در ابتداى قرآن، بلکه در آغاز تمام کتاب‏هاى آسمانى بوده است. در سر لوحه‏ى کار و عمل همه‏ ى انبیا «بِسْمِ اللَّهِ» قرار داشته.
حضرت على علیه السلام فرمود: بِسْمِ اللَّهِ »مایه برکت کارها و ترک آن موجب نافرجامى است.
بر زبان آوردن «بِسْمِ اللَّهِ» در شروع هر کارى سفارش شده است در خوردن و خوابیدن و نوشتن، سوارشدن بر مرکب و مسافرت و بسیارى کارهاى دیگر. حتّى اگر حیوانى بدون نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است و این رمز آن است که خوراک انسان‏هاى هدف‏دار و موحّد نیز باید جهت الهى داشته باشد.
در حدیث می‏خوانیم: «بِسْمِ اللَّهِ»را فراموش نکن، حتّى در نوشتن یک بیت شعر.
«بِسْمِ اللَّهِ» رمز عشق به خدا و توکّل به اوست. به کسى که رحمن و رحیم است عشق می ‏ورزیم و کارمان را با توکّل به او آغاز می ‏کنیم، که بردن نام او سبب جلب رحمت است.
«بِسْمِ اللَّهِ» مایه‏ ی فرار شیطان است. کسى که خدا را همراه داشت، شیطان در او مؤثّر نمی ‏افتد.
«بِسْمِ اللَّهِ» بیانگر انگیزه ماست، یعنى خدایا هدفم تو هستى نه مردم، نه طاغوت‏ها و نه جلوه‏ها و نه هوس‏ها.
شاید آوردن کلمه رحمن و رحیم در آغاز کتاب، نشانه این باشد که قرآن جلوه‏اى از رحمت الهى است، همانگونه که اصل آفرینش و بعثت جلوه لطف و رحمت اوست. «الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ»
رحمت الهى همچون ذات او ابدى و همیشگى است. «اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ»