120) به یقین، ابراهیم به تنهایى یک امّت بود. پرستشگر خدا و فرمانبردار او، و حقگرا و از هرگونه انحرافى به دور بود و هرگز از مشرکان نبود.

121) نعمت هاى خدا را سپاسگزار بود و خدا او را برگزید و براى خویش خالص گردانید و او را به راهى راست هدایت کرد.

122) و ما در دنیا زندگى نیکویى به او دادیم و قطعاً او در آخرت از شایستگان خواهد بود.

123) سپس به تو وحى کردیم که از آیین ابراهیم که حقگرا و از انحراف پیراسته بود و هرگز از مشرکان نبود پیروى کن.

124) تعطیلى کار در روز شنبه به عنوان تکلیف و آزمونى بر یهود مقرّر گردید تا دست از کار بکشند و به عبادت خدا بپردازند، ولى آنان پس از ابلاغ این حکم در آن اختلاف کردند ( گروهى آن را پذیرفتند و گروهى با آن مخالفت کردند و گروهى نیز با نیرنگ حرمت آن را شکستند ) و قطعاً پروردگار تو روز قیامت میان آنان درباره آنچه بر سرش اختلاف مى کردند، داورى خواهد کرد.

125) مردم را با برهان و اندرز نیکو به راه پروردگارت فرا خوان و در این رهگذر با بهترین شیوه با آنان مجادله کن. قطعاً پروردگار تو به کسى که از راه او گم گشته داناتر است و او به هدایت یافتگان نیز آگاه تر است.

126) و اگر مى خواهید کافران را به سزاى عقوبت هایى که به شما رسانده اند مجازات کنید، مانند همان عقوبتى که به شما رسیده است آنان را عقوبت کنید نه بیشتر از آن، و اگر شکیبایى کنید و از عقوبتِ آنان درگذرید، قطعاً چشم پوشى براى صبرپیشگان بهتر از انتقام است.

127) اى پیامبر، شکیبایى کن، و شکیبایى تو جز به توفیق خدا نیست، و بر کفر ورزیدن کافران اندوه مخور و از نیرنگ هایى که مى کنند دلتنگ مباش.

128) زیرا خدا با کسانى است که تقوا پیشه کرده اند و با کسانى است که نیکوکارند.