تاریخ نگارش : دهم خرداد 1391
کوله بار
سیده منصوره خادم
نکته
کوله پشتی‌اش را برداشت و راه افتاد.
رفت که دنبال خدا بگردد و گفت: تا کوله‌ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.
نهالی رنجور و کوچک کنار راه‌ایستاده بود، مسافر با خنده‌ای رو به درخت گفت:
چه تلخ است کنار جاده‌بودن و نرفتن؛
درخت زیرلب گفت: ولی تلخ تر آن است که بروی وبی‌ره آورد برگردی. کاش می‌دانستی
...آنچه درجست‌وجوی آنی، همین‌جاست...
مسافر رفت و گفت: یک درخت از راه چه می‌داند، پاهایش در گِل است، او هیچ‌گاه
لذت جست و جو رانخواهد یافت.
و نشنید که درخت گفت: اما من جست‌وجو را از خود آغاز کرده‌ام و سفرم را
کسی نخواهد دید، جز آنکه باید.
مسافر رفت و کوله‌اش سنگین بود. هزار سال گذشت، هزار سالِ پر پیچ و خم، هزار سالِ پست و هموار.
مسافر بازگشت رنجور و ناامید. خدا را نیافته بود، اما غرورش را گم کرده بود...
به ابتدای جاده رسید. جاده‌ای که روزی از آن آغاز کرده بود. درختی هزار ساله، بالا.
بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه‌اش‌نشست تا لختی بیاساید.
مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را می‌شناخت.
درخت گفت: سلام مسافر، در کوله‌ات چه داری، مرا هم میهمان کن.
مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، کوله‌ام خالی است و هیچ چیز ندارم.
درخت گفت: چه خوب، وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری.اما آن روز که می‌رفتی،
در کوله ات همه چیز داشتی، غرور کمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت.
حالا در کوله‌ات جا برای خدا هست و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت
دست‌های مسافر از اشراق پر شد و چشم‌هایش از حیرت درخشید و گفت: هزار سال
رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته‌ای، این همه یافتی!
درخت گفت: زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم ، و پیمودن خود، دشوارتر از پیمودن جاده‌هاست ...
نظر شما ثبت شد و بعد از تائید داوران بر روی سایت قرار می گیرد.